Agendaverslaving
Heb jij ook heimwee naar het pen-en-papiertijdperk voor de technologie ons leven beheerste?
Het zorgvuldig uitzoeken van een nieuwe papieren agenda
Elke herfst - als de terug-naar-school-rush voorbij is - zwerf ik door de gangpaden van papierwarenafdelingen, liefst alleen én op een rustig moment (lees: een lege winkel). Gewoon de geur opsnuiven van uitnodigend onbeschreven papier, spiksplinternieuwe schriften, leuke kladblokken… Mijn vingertoppen beroeren liefkozend de ringetjes van Atoma-schriften en glijden over doosjes kleurpotloden. Hmmm, wat ruiken die lekker! Hoera, ik kleur levenslang, momenteel met de kleinkinderen, maar zo’n kleurboek voor volwassenen zou ook een optie zijn. Dat werkt heel rustgevend. Mijn gelukzalige glimlach zorgt misschien voor verontrustende gedachten bij een enkele winkelbediende, maar dat zal mij een zorg wezen. Hoofddoel van dergelijke uitstappen is het zorgvuldig uitzoeken van een nieuwe papieren agenda, een jaarlijks terugkerend ritueel. Zonder dat kleinood kan ik mijn leven onmogelijk organiseren. Op kantoor ligt er een praktisch eenvoudig exemplaar met één bladzijde per dag. Thuis wordt het steevast een weekoverzicht. Elk jaar kies ik een andere agenda, ze verschijnen immers in honderd en een maten en modellen. Lang geleden kocht ik er zo eentje die je op de toonbank bij de kapper of bakker ziet: kolossaal, langwerpig en met de dikte van een telefoonboek. Ideaal om een inbreker mee de hersenpan in te slaan. Het nadelig kantje zit in het formaat, want deze past niet in een handtas, alhoewel ik een agenda eigenlijk zelden meesleep. 2015 is voorzien van een kleurige bloemenkaft, een prijzige luxe-uitvoering.
Zelfbescherming
Nee, ik kan absoluut niet zonder. Mijn hooggevoeligheid belet me bijvoorbeeld om op zaterdag een drukke markt af te schuimen én op zondag af te spreken met vrienden. Toen we jonger waren viel dat mee maar het recupereren verloopt in schildpad-tempo nu. ‘NEE’ zeggen betekent heel vaak ‘JA’ zeggen tegen jezelf! ‘NEE’ is een krachtig woord, en heeft alles te maken met zelfbescherming om uitputting of zelfs een burn-out te vermijden. Het heeft geen zin om elk vrij moment in te vullen enkel omdat anderen dat van je verwachten. Hoofdschuddend hoor ik mensen om me heen verzuchten dat ze alweer naar een feestje moeten, zich onbezonnen inschreven voor een of ander evenement waar ze eigenlijk te moe voor zijn na het werk, of dat ze de zoveelste demonstratie-avond niet durfden weigeren. En vlak ervoor gaat de smoezentrommel open: overwerk, hoofdpijn, gezinslid ziek, of de kat heeft de hamster gemolesteerd. Ik heb moeite om dat te begrijpen. Het leven is te kort om dingen tegen je zin te doen! Wat kan het mij schelen wat anderen van mij denken? Ik leef toch mijn eigen leven?
Rust en balans
Mijn papieren agenda geeft rust en balans. Een overzicht van de komende verjaardagen, visites, medische controles, onderhoud auto… kortom alles. Afspraken afzeggen gebeurt enkel in noodgevallen als er écht iemand ziek is, nooit omdat ik me ergens met tegenzin voor engageerde of me liet ompraten. Hoog tijd om uit te kijken naar het 2016-exemplaar… hm, de lijvige bakkersagenda lonkt!