Begrenzing als zelfstandige

Als ik durf in de ogen kijken (wat ik altijd doe omdat ik écht contact verkies), word ik vaak overspoeld door emoties. Onlangs nog kwam een klant binnen, en na vijf minuten praten, overviel mij een onvoorstelbare moeite.

Ik werk samen met mijn man als zelfstandig zaakvoerder van een bedrijf. Ik krijg dagelijks dus verschillende klanten over de vloer, maar ook het personeel loopt binnen en buiten en het bureau van mijn man staat niet zo ver van mij af. Ik heb dus letterlijk weinig begrenzing. Ook figuurlijk is dit vaak mijn probleem. Elke klant die binnen komt, brengt ook zijn gehele verhaal en energiestatus mee. Als ik durf in de ogen kijken (wat ik altijd doe omdat ik écht contact verkies), word ik vaak overspoeld door emoties.
Onlangs nog kwam een klant binnen, en na vijf minuten praten, overviel mij een onvoorstelbare moeite. Ik begon te gapen, kreeg heel zware oogleden, dacht alleen maar aan slapen. Ik begin mezelf nu stilaan een beetje meer open te stellen om dit te delen, en vroeg of ze toevallig heel erg moe was, want dat ik dat opving. En ze zei dat ze urgentiearts was en gedurende 24u non-stop had gewerkt. Geen wonder dat ik zo moe werd.

Leren “nee” zeggen

Ik leer nu stilaan om “nee” te zeggen op een vriendelijke manier. Regelmatig krijg ik nog klanten die daar moeilijk mee om kunnen, maar dan zie ik het als een mogelijkheid tot oefenen in begrenzing. Toch merk ik dat ik nog vaak over mijn grens laat gaan, vooral dan door mensen met wie ik een emotionele band heb. Dus ik zie het nu zo dat de klanten mijn 'oefenterrein' zijn, zodat ik later ook tegen mensen die ik graag zie leer “nee” zeggen zonder mij schuldig te voelen. Of het een verschil is met vroeger, toen ik in dienstverband werkte, vind ik persoonlijk niet. Omdat ik mezelf toen ook volledig gaf.

Ik denk dat dit juist één van de hoofdkenmerken is van HSP zijn. We geven ons volledig, met het risico onszelf leeg te geven. Begrenzen blijft dus een levenslange les voor ons allen.