Buitengekeilde tv
Mijn vrije uren zijn zo schaars en kostbaar dat ik ze als pinda’s uit hun dop pel en ze één voor één langzaam genietend degusteer. Het afgelopen decennium heb ik geleidelijk enkele drastische maatregelen genomen teneinde een verstoorde balans werk-vrije tijd te herstellen. Puur uit zelfbehoud, want het evenwicht was ver zoek. Manlief en ik hebben beiden een voltijdse uitputtende baan, een huishouden zonder hulp van derden, twee kleinkinderen, met de gezondheid sukkelende familieleden en een handvol vrienden die we kost wat kost willen behouden. Het is niet niks en het voelt vaak als balanceren op een slap koord.
Zeven jaar geleden - om precies te zijn - lieten we de kabeltelevisie afsluiten. Ik lanceer het vaak met een dramatische schwung: ‘Oh, wij hebben onze tv buiten gekeild’. Steevast volgt dan de reactie: ‘Hoe vul jij je vrije tijd dan?’ Alsof we die in overvloed hebben, en alsof er geen andere hobby’s zijn dan die geestdodende beeldbuis. Compleet gek werd ik van blèrende presentatoren, platvloerse humor, dramatische beelden die ik als hoogsensitief persoon niet kan verwerken, en de zoveelste reclameblok. Het geschetter maakte me bloednerveus en dat kwam de sfeer in huis niet ten goede. Met weemoed denk ik terug aan de jaren ’70 toen ik als kind keek naar - vooral Hollandse - leuke kinderprogramma’s, show- en cabaret uitzendingen, en op zaterdagavond naar komische theaterstukken. Dat was een leuke tijd. Gelukkig vond men de dvd uit, en kunnen we onze favoriete programma’s nu herbekijken, want het televisietoestel op zich bleef staan in de huiskamer.
Na een gestresste werkdag blazen we wandelend stoom af tussen de akkers en weilanden in onze groene landelijke gemeente, heerlijk is dat! Het vertrouwde ritme van onze voetstappen werkt kalmerend. Zuurstof inademen, reigers, eekhoorns en konijnpomponstaartjes (prachtig woord) spotten, stilstaan bij een wuivend graan veld of een geel boterbloemenweiland - ik word er zowaar lyrisch van - en we lachen wat af met ons tweetjes.
Het beste moment om te ontspannen, is als je er geen tijd voor hebt.
Innerlijke rust vinden in de natuur
Reizen hoeft niet meer voor ons en kan ik eerlijk gezegd ook niet meer aan. Veel mensen om me heen, drukke vakantie toestanden, continu reisziek in elk vervoermiddel … Het gaat niet meer, ik wil rust. Dat geldt ook voor sociale evenementen en groepssituaties. Recepties en feesten heb ik allang achter me gelaten, ik ga zelden ergens heen.
Egoïstisch? Onzin, het leven is te kort om dingen tegen m’n zin te doen en om achteraf doodop in bed te moeten kruipen. Mensen om me heen putten me compleet uit, ze vreten al mijn energie.
Thuis is het aangenaam vertoeven op het overdekte terras of in de tuin. Zo’n pergola schept heel wat mogelijkheden, we eten er regelmatig alleen, met vrienden of familie, zelfs als het miezert. Heel graag kijk ik naar de regen vanuit een tuinstoel, een dak boven het hoofd. En elk jaar geniet ik van een bezoek aan het tuincentrum om het huis binnen en buiten op te fleuren (tjonge, ik klink als een reclamespot voor pergola’s).
Boekenworm
Door de jaren heen heb ik zeer uiteenlopende hobby’s gehad, enkel mijn boekenverslaving is gebleven: elke avond lees ik me nog steeds in slaap. Het is me duidelijk geworden dat vrijetijdsbesteding constant evolueert naargelang werk-, gezondheids- en gezinssituatie, en naarmate men ouder wordt. Zolang het je maar voldoende ontspant, en dat is voor elke HSP van levensbelang.
Getuigenis| De Smet, C., De Cocon, jaargang 11, editie 64
Abonneren op De Cocon