Gemis, mijn liefste
Kerstmis komt er weer aan en ik zie enorm op tegen deze emotionele feestdag. De 'Jingle Bells' en kerstballen vliegen me om de oren. Films overspoeld met vaak goedkoop sentiment, worden weer op TV vertoond. Het liefste zou ik me enkele weken opsluiten in mijn veilig huis, wachtend tot al die opgeklopte vrolijkheid voorbij is.
Ik weet echter dat dit niet is wat jij gewild zou hebben. Iets meer dan een jaar geleden ben je overleden. Nog steeds is er dat enorme gat in mijn hart dat niet dichtgroeit. Ik voel de eenzaamheid in elk vezeltje van mijn lichaam. Toch zou je willen dat ik verder ging met mijn leven, dat ik nog zou genieten.
Nooit meer samen Kerstmis vieren lijkt zo ondraaglijk. Ik verlang naar de tijd van toen. Je troostende knuffels, je armen om me heen. De warmte van je lichaam, waardoor ik rustig werd en mijn hart en ziel zich vulden met een onmetelijke liefde.
Always on my mind, forever in my heart
Wenskaarten met betekenisloze teksten hoeven niet voor mij. Woorden als ”We wensen je een vrolijk en gezond 2016” zijn een cliché, klinken zo oppervlakkig. Een enkeling zal nadenken en een ontroerende, gevoelige tekst neerpennen. Toch vraag ik aan familie en vrienden om er geen te versturen. Zelf schrijf ik er geen enkele, want jouw naam staat er niet meer op. Alleen de mijne, eenzame letters op wit papier. Dat kan ik niet aan.
Omwille van mijn moeder, kinderen en kleindochter zal ik toch mee aanzitten aan de feestdis. Misschien organiseer ik een etentje bij mij thuis of ga ik naar mijn kinderen. Mijn ware gevoelens van verdriet zal ik verbergen achter mijn masker. Geen uitbundige vrolijkheid, maar serene participatie. Visueel zal er geen lege stoel staan. Het beeld van jou, zittend naast mij, staat immers op mijn netvlies gebrand. Na enkele uren voorbereidingen, eten, praten, opruimen en afwassen, ga ik slapen. Alleen. Kerstnacht is confronterender dan de rest van het jaar. Vroeger gingen we samen vermoeid naar bed, lagen warm en geborgen, lepeltje-lepeltje. Het was zo’n liefdevol gevoel.
Kerstmis zal nooit meer hetzelfde zijn zonder jou. Ik mis je elke dag, maar op deze dag nog ietsje meer. Als je hier nog was, zou je me in je armen nemen en zeggen: “Het komt allemaal goed”.
Getuigenis | Van Mossevelde M., De Cocon, jaargang 11, editie 66