Lentekriebels
Wat een weertje vanmorgen! Een heldere hemel, de zon, vroeg licht en temperaturen die allesbehalve winters aandoen, en dat op 11 februari, stel je voor.
Voorpret
Zoals gewoonlijk begint het te kriebelen, om weer naar zee te gaan. Mijn dochtertje heeft het ook, een sensor die begint te trillen vanaf het moment dat de dagen wat langer worden… Mijn gedachten dwalen af naar het huisje met rood dak, dat boven de duinen uitsteekt, en vanwaar zich een prachtig panorama over zee en duingewassen uitstrekt. Ik ben aan het dagdromen, voel de prille zonnestralen als lenteprikkels op mijn gezicht, en betrap mij op een vredige glimlach, iets wat dat zalige gevoel van thuiskomen kan teweegbrengen. Dit is vakantie.
Na jaren van weinig verlof en onnoemelijk veel turbulentie en onaangename gebeurtenissen, klaart de hemel wat breder op en heb ik meer weken verlof, die ik graag samen met mijn dochtertje doorbreng aan zee. Het is het baken dat onveranderd is gebleven, van reeds voor haar geboorte, dat als geen ander standvastigheid heeft gebracht in een leven vol veranderingen. Weten waar je aan toe bent, thuiskomen op een plaats die anders is dan thuis, omdat je er enkel komt om te ontspannen en leuke dingen te doen, maar toch vertrouwd is en fundamenteel je leven verlicht en kleurt. Dat alleen al, noem ik vakantie.
Als we maar buiten zijn, op stap, op avontuur met elkaar en in de schoonheid van de natuur.
Telkens weer thuiskomen
Elk jaar opnieuw gaan we er heen, tijdens de zomerperiode, voor zolang dat nog mogelijk is. De laatste jaren rijst wat twijfel, omdat ik er vaak alleen ben, en de zorgen om het onderhoud, en de kostprijs die elk jaar omhoog gaat, drukken soms op mijn gedachten en op mijn hart. Ik zie er ook wat tegenop om na de winter de boel weer proper te moeten maken, de caravan aan de buitenkant volledig af te wassen en het mos eraf te haspelen, het beton af te schuren, de boordjes van het gras in te dijken en misschien op kleine defecten te stuiten die moeten gerepareerd worden.
Herinneringen
Soms heb ik de juiste tools niet om aan het euvel te verhelpen en ik val niet graag mensen lastig. Enfin, voorlopig krijg ik van mijn dochtertje het fiat niet om te verkopen en misschien heeft ze wel gelijk. Waarom ben ik gehaast? Zonder de caravan zie ik ons niet meteen elk jaar op reis gaan, van hier naar ginder. Weg en weer zeulen, veel betalen, en nooit weten wat je zult krijgen. Aan zee is er altijd wel iets te doen, en we hebben er vele mogelijkheden: de auto, de fiets, de tram, het overzetbootje naar Oostende. Veel hebben we niet nodig. Als we maar buiten zijn, op stap, op avontuur met elkaar en in de schoonheid van de natuur, het strand, de schelpjes, de waterlijn vol verrassingen, de meeuwen die zingen, de koeien in de wei, de winkels vlakbij om er boodschappen te doen, het speelplein met zicht op de polders tot in Klemskerke, de kerk, de watertoren, enkele tuigjes om op te spelen, de pingpongtafel naast het fietskot waar ons balletje geregeld op stagneert… Zoveel mooie herinneringen, zoveel goed gevoel dat niemand ons kan afnemen. De dorpskern die helemaal heropleeft door bruisende projecten van vernieuwing. Toffe terrasjes, het strandhuis met fatboys, waar je met je voeten in het zand ronddraaiend, de hele entourage kunt gadeslaan, een drankje of ijsje nuttigend en de tijd vergetend. Dit is pas romantiek van de bovenste plank, zoveel moois om bij weg te dromen…
Dromen
Elk jaar is er wel weer wat nieuws te beleven, doordat de gemeente er werk van maakt of door eigen inventiviteit. Als het even kan, muizen we er stiekem op vrijdagavond vanonder, om nog bijtijds de zonsondergang op het strand mee te pikken. De beste manier om tot rust te komen. Dit jaar lijkt de winter ver weg, en lijkt alles te wijzen in de richting van een veelbelovende paasvakantie met mooi weer. Zou het kunnen?
Dan rest er ons maar één ding: de valiezen te pakken en ons eerste uitje aan zee te genieten in de tweede week van de paasvakantie. Het ijshuisje zal weer gouden zaken doen, weer of geen weer, want dit is een zekerheid die onherroepelijk verbonden is met ons verblijf aan zee: een ijsje van het ijshuisje, en geloof me, zo is er maar één… Verder zijn de dagen dan veel te kort en kunnen we moeilijk afscheid nemen van ons buitenverblijf, als we terug huiswaarts keren. Maar de herinnering blijft en stelt ons nooit teleur, want we weten: het is weer goed geweest, en binnenkort komen we immers terug.
Getuigenis | Depypere, V., De Cocon, jaargang 10, editie 57