Me-time
Billie ligt languit op het gras in de stralende ochtendzon. Hij rekt zich loom uit, lui geeuwend zoals alleen katten dat kunnen. Behaaglijk strekt hij zijn voorste poten. Vervolgens maakt hij een driekwartdraai om in een andere houding verder te slapen. Peinzend kijk ik naar mijn kleine kameraad en vraag me af waarom ik niet net zo zorgeloos kan genieten.
Ik doe immers zelden iets voor mezelf. Om de twee maanden ga ik eens lunchen met mijn goede vriendin, maar tijdens die twee uurtjes van lekker eten en keuvelen, voel ik op de achtergrond een licht schuldgevoel. Het lijkt alsof ik het mezelf niet gun om plezier te maken. Ik ben er steeds voor anderen, maar niet voor mezelf: daar is mijn leven op gebaseerd. Drie keer per week ga ik naar mijn hoogbejaarde moeder, doe haar boodschappen en administratie en de andere dagen sta ik klaar voor mijn kleindochter. Ze is een lief meisje, dus ik ben er graag voor haar. Ik wil dat ze later mooie herinneringen aan haar oma zal hebben. Maar soms denk ik wel eens: ‘En ik dan?’ Ik cijfer mezelf weg en voel altijd dat “moeten” opkomen. Mijn verantwoordelijkheidsgevoel is altijd heel groot geweest. Toen mijn kinderen klein waren en ik uit een slecht huwelijk ben gestapt, bleef ik 14 jaar alleen om voor hun opvoeding te zorgen. Ik ging nooit uit, werkte voltijds en was er altijd voor mijn kroost. Daar heb ik totaal geen spijt van, want ze zijn opgegroeid tot evenwichtige volwassenen op wie ik trots ben.
Nu het nog kan
Ik ben bang om te falen, om niet meer aardig gevonden te worden, mijn plichten niet genoeg te vervullen. Het idee om niet perfect te zijn, af en toe eens nee te durven zeggen, schrikt me af. Ik wil altijd klaar staan voor anderen, waardoor ik mezelf vergeet. Maar nu ik met pensioen ben, voel ik dat ik op deze manier stilaan doodga vanbinnen. Wanneer je de 60 bent gepasseerd, weet je immers dat je tijd beperkter wordt. Af en toe is er een innerlijke stem die zegt: ‘Doe iets voor jezelf, geniet zolang het nog kan.’
Zittend in mijn tuin of wandelend in het park, kan ik wel genieten van kleine dingen die andere mensen soms niet opmerken. Het prachtige roodborstje dat van de ene tak naar de andere springt, een rood lieveheersbeestje op een blad, een fragiele vlinder die geruisloos voorbij fladdert. Met op de achtergrond het lieflijke gezang van de merels, het schelle gekwetter van ruziemakende eksters, of het opgewonden gekakel van de kippen van mijn buurman.
Intens genieten
Mensen zien tegenwoordig de schoonheid van de natuur niet meer, kijken constant naar hun smartphone en negeren de pracht rondom hen. Een gevoel van welbehagen krijg je niet alleen door materiële zaken. Soms kan een aankoop inderdaad een tijdelijk gevoel van euforie geven, maar is het niet zoveel intenser om te genieten met al je zintuigen? Kijken naar de zonsondergang, luisteren naar een mooi lied, proeven van een lekker gerecht, ruiken aan een bloem, het liefdevol aanraken van een dierbare. Of iemand diep in de ogen kijken?
Het blijft een moeilijke evenwichtsoefening om de juiste balans te vinden tussen verplichtingen, schuldgevoel en de eigen behoeften. Maar ik werk eraan en probeer nu toch af en toe een leuk moment voor mezelf in te lassen. Misschien leer ik zo stilaan meer te genieten.
Column | Van Mossevelde, M., De Cocon, jaargang 14, editie 84