Vaarwel ochtendspits
De ochtendspits is voor velen een ware uitdaging. Ik geloof dat het voor hoogsensitieven nog een pak lastiger is én ik geloof ook dat we, net door die gevoeligheid, over de perfecte middelen beschikken om van een lastige ochtendspits een leuke ochtendspits te maken. Of nog beter, de ochtendspits vaarwel te zeggen.
De zoektocht naar een ochtend zonder ochtendspits
Ik herinner het me alsof het gisteren was. Na de zoveelste ochtendspits had ik het echt gehad. Al die drukte, zoveel te doen, tegenstribbelende kinderen ... Het kon me niet meer schelen dat het voor andere personen misschien wel oké was. Voor mij was het NIET oké. En ik besloot die dag om het voortaan zonder ochtendspits te doen. Een bewuste keuze. Ik besefte pas achteraf ten volle hoe belangrijk dat was. Ik liet de verwachting los ('iedereen heeft een ochtendspits, dat is normaal, het hoort zo'), ik zei heel bewust en actief: 'nee, hier doe ik niet aan mee'. De zoektocht begon…
Tijd maken
Het eerste wat ik deed, was tijd maken. We stonden samen op om 6u30, en vertrokken om 8u15. Dat was de tijd die wij nodig hadden om twee volwassenen, één peuter en één kleuter klaar te stomen voor vertrek naar crèche, school, werk. Nu we het helemaal onder de knie hebben, dat ochtendspitsgebeuren, staan we lekker om 7u op, vertrekken we rond 8u30, de partner kan rustig zijn gang gaan en vertrekt in eigen tempo. Het opstaan "op klok" lukt door ervoor te zorgen dat iedereen tijdig in bed ligt 's avonds, de aangename wekker, gordijnen die het zonlicht binnenlaten ... Best een uitdaging op zich!
Voor diegenen die nu zeggen 'Wablief, anderhalf uur, ik heb geen anderhalf uur!', hen daag ik graag uit. Want ooit dacht ik ook zo: 'ik moet wel mijn uurtjes slaap hebben'. Wel, ik kan je verzekeren dat je die extra tijd die je 's morgens uit trekt, dubbel en dik terugkrijgt. Doordat het zoveel vlotter verloopt, is er tijdens de "ochtendspits" zowaar tijd voor andere dingen (vuilnisbak en vaatwasser leegmaken bijvoorbeeld). Door de rustige start heb je 's avonds meer energie. Je hoeft niet meer op te kijken tegen een ochtendspits. Ook dat geeft extra energie! Dus stel jezelf de vraag of het echt zo is, dat je geen tijd hebt.
Je hoeft niet meer op te kijken tegen een ochtendspits. Ook dat geeft extra energie! Dus stel jezelf de vraag of het echt zo is, dat je geen tijd hebt.
Stilstaan bij de routine en het bioritme
Het tweede wat ik deed, was stilstaan bij de routine en bij ons bioritme. Ik ben geen routinemens, maar ik zie wel dat bepaalde volgordes handiger zijn dan andere. En met twee jonge, hoogsensitieve kinderen is routine ook wel handig, dat maakt alles wat voorspelbaarder en de overgangen zijn gemakkelijker. Ik ben ook een ochtendmens en de kinderen zitten eerder 's avonds nog vol energie. Vertaald betekent dat voor ons dat we wel op tijd opstaan, dat ik 's avonds niet allerhande klaarleg (want ik ben dan al moe en de kinderen vragen aandacht, want zij zijn klaarwakker).
Ik heb tijd én energie om 's morgens wat extra te doen terwijl de kinderen rustig wat in de sofa hangen om wakker te worden. Het past bij ons bioritme.
Kleine ergernissen oplossen
Het derde wat ik deed (en nog steeds doe, want dat is een levend proces), is actief de kleine ergernissen oplossen. Want ik kan ze nog steeds echt niet gebruiken 's morgens vroeg, de kleine ergernissen, het terugkerende gedoe. Voor ons was dat bijvoorbeeld: 'wie mag als eerste op de trap', 'ik lust dat niet' ...
Voor een ander ouder-kind-koppel is er misschien gedoe over welke kleren er aangedaan worden. Blijf er niet mee zitten, er bestaan oplossingen voor vrijwel alle soorten gedoe. De tijd die je erin stopt, is een investering. Het brengt op. Zet je hoogsensitieve ik in de schoenen van je kind en je komt al een heel eind. Toon begrip. Vraag je kind om mee te denken over oplossingen, hoe jong ze ook zijn. En wees niet bang om de leiding te nemen als dat nodig is, op een liefdevolle manier.
Overgangen identificeren en vereenvoudigen
Het vierde wat ik deed was overgangen identificeren en vereenvoudigen. De kinderen hebben het wel eens moeilijk met overgangen. Uit bed komen en naar beneden gaan. Beneden zijn en terug naar boven moeten om kleren aan te doen. Van spelen naar vertrekken, enzovoorts.
Als je kind ergens in het gebeuren 's morgens op de rem gaat staan, vraag je dan af of dit voor je kind een overgang zou kunnen zijn. Overgangen kan je vlotter laten verlopen door ze tijdig aan te kondigen (een paar keer liefst), ze in stukjes te verdelen ... Bijvoorbeeld niet: 'we gaan vertrekken, maak je klaar', maar wel 'binnen 5 minuten vertrekken we', 'het is tijd om te vertrekken', 'ga naar de hal', 'doe je schoenen aan', 'nu je jas nog' ...
Heel belangrijk hier om rekening te houden met de leeftijd en aard van je kind. Het zou best kunnen dat je hooggevoelige zesjarige niet in staat is om na het aandoen van de schoenen, automatisch de jas te gaan aandoen. Als je het vervelend vindt om je kind daar met woorden aan te herinneren, kan je ook bijvoorbeeld alles op een rijtje klaarleggen.
Een buffer creëren
Het vijfde wat ik deed was een buffer creëren: dit laatste onderdeel van de routine, is flexibel in tijd. Bij ons is dat "spelen". Er wordt altijd gespeeld en dat is belangrijk. Soms wordt er vijf minuten gespeeld, soms een kwartier, afhankelijk van hoeveel tijd we nodig hebben voor de andere dingen. Dat geeft ruimte.
Te laat komen
En tot slot het laatste ding wat ik doe, iedere dag opnieuw, is genieten. Even de tijd nemen om stil te staan bij hoe goed het weer gelukt is. Of wat er minder was en hoe ik dat de volgende dag zal aanpakken. Motivatie verzekerd! Ook af en toe een gelegenheid aangrijpen om te laat te komen (dat is echt het allerlaatste). Ja, jullie lezen het goed, soms, heel soms, komen wij "expres" te laat. Dan laat ik een huilbui van een kind lekker zijn gang gaan, in plaats van het in de kiem te smoren (als dat al zou lukken...). Of ik ververs een natte broek op het gemak, in plaats van snel snel. Waardoor we dan eens een keertje te laat komen.
Dat heeft wonderen, maar echt wonderen gedaan voor mijn bezorgdheid om te laat te komen... Not done toch, te laat komen? Wel... als hoogsensitieve mama had ik dat nodig, om het te ervaren, voor ik het werkelijk kon loslaten. Waardoor ik me er veel minder tot geen zorgen meer over maak. Waardoor de kinderen mijn onrust niet meer oppikken. Waardoor... jullie begrijpen het plaatje wel.
Ik geef toe dat het heel veel moed heeft gevraagd, maar het loont, iedere dag opnieuw.
Beknopte handleiding
Mijn suggesties op een rijtje:
- Tijd, tijd, tijd
- Routine en bioritmen
- Los kleine, terugkerende ergernissen actief op (kleine dingen samen maken veel drukte)
- Identificeer en vereenvoudig overgangen
- Creëer een buffer op het einde
- Geniet!
- Doe wat nodig is om je zorgen over "te laat komen" te laten verdwijnen
Getuigenis | Peeters, H., De Cocon, jaargang 12, editie 70