Zonder gluten graag!
Cas (7), het zoontje van Lindsey, heeft coeliakie en daarom begon zij een glutenvrije traiteurzaak. “Toen we eindelijk de diagnose kregen, voelde ik me vreselijk. Al mijn reacties op Cas’ ‘kleinzerige gedrag’ moeten zo’n extra belasting voor hem geweest zijn.
Bij ons in de zaak kan hij uit álles kiezen. Na bijna zeven jaar ellende en pijn is dat voor hem en voor ons zo’n verademing… Als baby had Cas al veel last van buikpijn en schakelde ik op aanraden van de kinderarts al snel over op sojamelk. Daarna ging het een tijdje beter, maar toen hij gewoon begon mee te eten, begonnen de problemen pas echt. Cas was vaak ziek en had dan koorts. Hij kloeg ook over pijn aan zijn voetjes – hevige pijn, waardoor hij ‘s nachts niet kon slapen. Bij de dokter werd dat weggewuifd. Groeipijn, zei de dokter. En een immuunsysteem dat nog niet helemaal rijp was, maar dat kwam wel goed.
Later kwamen er ook nog psychische klachten bij. Dus moest ik strenger zijn, kreeg ik te horen, want het zat tussen zijn oren. Maar als je kind zegt dat het niet meer wil leven, wéét je als ouder dat er echt wel iets scheelt en breekt je hart. We zijn in die periode tegen een muur van onbegrip gelopen, bij de dokters maar ook in onze omgeving. Als hij moe was, stelde Cas zich aan en moest hij ‘flinker zijn’.
De diagnose
Terwijl hij eigenlijk toen al ondervoed was … Als we weer eens met gaatjes naar de tandarts moesten, kreeg Cas te horen dat hij veel beter moest poetsen. En hij poetste al drie keer per dag en deed daar zo zijn best voor. Terwijl die tandproblemen juist een signaal hadden moeten zijn dat er iets mis grondig was. Zijn tandjes waren immers al aangetast toen ze nog maar net uitkwamen. Pas toen Cas veel begon af te vallen, werden we ernstig genomen en zijn we doorverwezen naar een universitair ziekenhuis. De assistente daar keek in Cas zijn mondje, zag zijn tanden en zei meteen dat ze aan coeliakie dacht. Voor de zekerheid moest hij nog een gastroscopie ondergaan en toen was het helemaal duidelijk: het ging inderdaad om coeliakie. Tijdens het gesprek met de dokter drong nog niet helemaal tot me door hoe ernstig het was en hoe streng het dieet was dat mijn zoon levenslang zou moeten volgen.
Toen kwam het inzicht
‘s Nachts begon het beetje bij beetje tot me door te dringen. En kwam ook het besef dat al mijn reacties op zijn ‘kleinzerig gedrag’, al die aansporingen om ‘flink’ te zijn voor Cas nog eens een extra belasting waren geweest, terwijl hij zich al zo ellendig voelde. Ik voelde me een waardeloze moeder, heb gehuild tot ik niet meer kon. En toen heb ik beslist dat ik alles, maar dan ook echt alles wilde doen om het beter voor hem te maken. Zo begon onze zoektocht. De eerste keer dat ik in een winkel op zoek ging naar glutenvrije producten was een regelrechte ramp. Ik blééf maar etiketten lezen en was nog niet zeker of dat eten veilig was of niet… Je moet weten: het dieet van Cas was héél strikt. Het zou zes maanden duren om de opgelopen schade te herstellen. Eén keer gluten eten, en hij zou helemaal opnieuw moeten beginnen. Dat is één keer gebeurd, toen hij ergens ging logeren en door een kruisbesmetting met een pot honing – waar een mes in had gezeten dat was gebruikt voor gewoon brood – weer ziek werd.
Allemaal glutenvrij
Daarom zijn we met het hele gezin glutenvrij gaan eten. Ja, dat vraagt veel werk en het is duurder, veel duurder dan gewoon eten. Maar het moet, punt uit. Net in de periode dat de diagnose gesteld werd bij Cas, was de slagerij van mijn schoonouders gesloten omdat daar wegenwerken waren. Mijn schoonmama heeft ontzettend geholpen om mee uit te zoeken wat kon en niet kon voor Cas. Toen is het idee ontstaan om zelf een traiteurzaak en voedingswinkel - mét webshop - te beginnen voor mensen die glutenvrij, lactosevrij of suikerarm moeten eten. Vol enthousiasme zijn we erin gevlogen en hebben we onze eigen zaak uit de grond gestampt. We werken heel strikt, er is een apart atelier om alles glutenvrij te bereiden, zodat alles echt 100% veilig is. Cas is in de wolken. Eindelijk is hij niet meer de uitzondering en kan hij gewoon meedoen. Laatst vertelde hij me dat hij een mama uit de duizend heeft, omdat ik zo mijn best doe. Toen besefte ik: ik ben geen slechte moeder, alleen heeft het even geduurd voor ik een oplossing vond voor zijn probleem. Ik hoop voor andere kinderen en volwassenen die deze diagnose krijgen, dat ze ook vlot de weg vinden naar gezond, glutenvrij voedsel, om weer te genieten van het leven.”
Meer info? Finesse Wortegem Petegem www.lekkerglutenvrij.be
Getuigenis | Peeters, A., & Deduytschaever, L., De Cocon, jaargang 9, editie 54