Getuigenis Isabel, HSP
'Ik ben altijd al gevoeliger geweest dan de doorsnee mens. Als kind al… Extravert, een heel open iemand met het hart op de tong. Alles aanvoelen, alles doorleven, alles meebeleven... Bij iedereen op een goed blaadje willen staan, door iedereen graag gezien willen zijn, veel meer bezig zijn met de anderen om mij heen dan met mezelf.
Ik herinner me mijn eerste onbeantwoorde verliefdheid, 17 was ik, en ik vond dat zo erg dat ik dacht dat ik nooit meer een partner zou vinden... Op 19-jarige leeftijd werd ik nog eens verliefd, maar ik klampte mij zo vast aan die relatie omdat ik dacht dat ik anders alleen zou blijven.
De eerste zware gevoelsstrijd was die toen er maar geen kindje kwam... Mijn partner en ik wilden snel kinderen na ons huwelijk, maar dat lukte niet. Het duurde 8 jaar vooraleer we onze eerste zoon via IVF verwachtten. Die jaren waren emotioneel erg zwaar. Toen besefte ik steeds meer dat mijn partner en ik andere behoeftes hadden en daardoor groeide er al een stukje afstand, zeker gevoelsmatig. Ik vond ook dat heel erg. Ik wou net dat het ons dichter bracht, maar het vormde een wig... Mijn man vroeg me erover te zwijgen of erover te praten met andere mensen, maar niet met hem. Ik sloot me aan bij een zelfhulpgroep voor vrouwen die een kinderwens hadden en daar kon ik mijn ei kwijt. Na het praten met lotgenoten voelde ik me beter.
Toen onze zoon geboren werd volgden een aantal heel gelukkige, voldoening gevende jaren. Ik was zó intens gelukkig. Na bijna 4,5 jaar volgde nog een kindje. Spontaan, totaal onverwacht! Mijn geluk kon niet op! Het bleek echter een huilbaby, wat ervoor zorgde dat ik oververmoeid geraakte en ook weer enorm de steun van mijn partner miste. In die periode groeiden we i.p.v. naar elkaar, steeds meer uit elkaar.
Toen de jongste net 3 jaar was geworden, verliet mijn partner ons. Er volgden heel heftige jaren voor mij, alleenstaande mama van twee kinderen. Ongewild. Mijn gebroken gezin was het ergste om mee om te leren gaan. Het gezin was voor mij een bijzondere structurele houvast. Ik besefte ook vrij snel dat ik helemaal niet graag alleen was. Het was loodzwaar: fulltime werken, een huis alleen moeten verkopen, verhuizen, moe zijn, slapeloze nachten… En doorheen dat alles trachten een goede mama te zijn, dat verdienden de kinderen, dus zat ik voortdurend in “vechtmodus”.
Een rode draad in de verwerking was het gebruiken van mijn talenten. Die ontwikkelden door de gebeurtenissen steeds meer. Ik zing namelijk al sinds mijn kindertijd supergraag! Ik schreef heel veel van me af... Ik schreef ook steeds meer gedichten. Ik schreef dagboeken vol. Ik schreef mijn eerste monoloog: OVT - onvoltooid verleden tijd. Wat je hebt meegemaakt in het verleden draag je mee in het heden... Ik had ook mijn geloof, zocht steun in gebed.
Ik durf eerlijk zeggen dat ik 10 jaar heb nodig gehad om mijn gebroken gezin een plaats te geven. Ik verhuisde naar een nieuw gezin. Ik dacht echt dat ik weer helemaal gelukkig zou zijn als ik weer een gezin had, ook al was het een nieuw samengesteld. In de 2 jaar die daarop volgden heb ik ontdekt hoe kwetsbaar ik uit alles was gekomen. Ik wou nog steeds iedereen gelukkig maken, alles voor hen doen. Maar ik vergat weer... mezelf!
Ik laat het gewoon rollen zoals het rolt.
Ik werkte fulltime, zorgde deeltijds voor 4 kinderen alsof het de mijne waren... Ging over mijn grenzen, elke dag... Gaf signalen aan mijn partner, maar werd weer niet gehoord. Ik kreeg schuldgevoelens, omdat het weer niet voelde zoals ik het wou. Ik raakte opgebrand. Het was helemaal niet wat ik van verwacht had: samen aan één touw trekken, de handen in elkaar en samen zorgen...
Ik zocht antwoorden in boeken, ontelbaar veel boeken, maar het antwoord lag in mezelf. Dat besefte ik toen nog niet helemaal. Ik voelde in elk geval wel dat ik zo niet door kon gaan, maar met de signalen deed ik niks. Toen kreeg de term ‘hoogsensitief’ ook steeds meer betekenis, dankzij de huisarts en de psychotherapeut. Toen zette ik uiteindelijk zelf de stap om weer apart te gaan wonen.
Ik heb daar toen, voor het eerst in mijn leven, ZELF de keuze gemaakt voor MEZELF. De beste keuze ooit, want vanaf dan ging het alleen maar beter. Ik begon immers echt aan een zoektocht naar mezelf. Ik schreef een tweede monoloog: Onderweg naar morgen. Ik schreef weer steeds meer gedichten. Dat resulteerde in een eerste dichtbundel: Een zee van gevoelens. Ik volgde cursussen: ‘Hooggevoeligheid, zelfzorg en vermoeidheid’ en ‘Assertiviteitstraining: zeker van jezelf - zorg voor jezelf’. Ik leerde mindfulness kennen. Ik begon meer te bewegen, gezonder te eten. En jawel, ik leerde Frank kennen.
Een rustige, fijne man die me liet inzien dat geven en nemen in evenwicht wél bestaat. Een volwassen liefde groeit, met vertrouwen in elkaar op kop. Wij bouwen een huis, trouwen binnen enkele weken, gesteund door onze vier kinderen die steeds meer op eigen benen staan. Nee, ik wil er geen geheel van maken, ik verwacht niks... Ik laat het gewoon rollen zoals het rolt.
Ik weet wie ik ben, ik ken mijn eigen handleiding en ik zorg in de eerste plaats heel graag voor mezelf, want daar varen de anderen enkel maar wel bij.
Happy Isabel.'