Als jezelf weggeven een gewoonte is
Na de ontdekking van De Cocon, kwam de geruststelling dat ik niet alleen was. Ik ben een laatbloeier! Iemand die pas op latere leeftijd heeft ontdekt dat ze een HSP is. Een veel te vroeg gestorven (wellicht hoogsensitieve) moeder en een zeer slechte vaderlijke opvang hebben ervoor gezorgd dat ik sinds jonge leeftijd al zorg moest dragen voor een gezin met kinderen.
Altijd zorgen voor
Nu pas besef ik dat ik de enige HSP was in het gezin. Niets was me te veel. Vaak was ik ’s avonds laat nog bezig om alles op wieltjes te laten lopen. Ik vond dat ‘normaal’! Klaarstaan voor anderen was een gewoonte geworden. Ook later in mijn huwelijk en door aangetrouwde familieleden werd daar handig misbruik van gemaakt. Grenzen werden steeds verlegd, deze volledig ‘scheefgetrokken’ situatie zorgde ervoor dat ik niet meer bestond als persoon. Het gevaar hierbij is dat je dan bij levensbelangrijke beslissingen niet meer voor jezelf opkomt.
Altijd op de 2de plaats
Ik kwam altijd op de tweede (of laatste) plaats. Ik ging mij wel aanpassen, tenslotte was ik het gewoon. Mensen krijgen een beeld van je alsof je geen wensen of dromen hebt. Geen filters, geen zelfbescherming. Enkel het hele nare buikgevoel dat er iets fout zat. Ik zal het dan maar steken op de vrouwelijke wijsheid, mijn intuïtie, en op het ouder worden. Je begint meer te lezen, te zoeken naar balans en rust, op zoek te gaan naar je ware ‘Ik’.
Het besef
Ik was reeds in de 50 toen ik besefte dat ik hoogsensitief was. Na de ontdekking van HSP Vlaanderen, en hun zeer geapprecieerde magazine ‘De Cocon’, kwam de geruststelling dat ik niet alleen was. Er ging een nieuwe wereld voor mij open. In de eerste plaats was er euforie! Eindelijk!
Daarna kwam de angst. Ik wilde niet in een vakje gestoken worden. Daarna kwam de spijt. Wist ik het maar vroeger! Tenslotte heb ik de scheefgetrokken zorg voor anderen enkel kunnen oplossen door mezelf terug te trekken. Ik heb er jaren over gedaan. Want wanneer het besef komt dat je het leven en de wensen en dromen van anderen veel belangrijker vond dan die van jezelf, dan wacht je nog een harde ‘dobber’.
De verhalen van de andere HSP’s zijn de pleister op de wonde, die stilaan aan het helen is
Vlinders op de brief
Ik zou willen eindigen met te vermelden dat een ‘levensbrief’ aan mezelf schrijven een zeer helende gebeurtenis was. Met de hand geschreven en opgehangen waar ik hem dagelijks zie.
Vlinders erop geplakt, symbool voor mijn evolutie, mijn groei, het leven. Van kruipende rups tot kleurrijke vlinder.
Van altijd zorg dragen voor een ander tot het eindelijk zorg dragen voor mezelf.
Getuigenis | Blueyblues, De Cocon, jaargang 15, editie 87