Angst voor afwijzing
Ik dacht dat ik verlatingsangst had. De psycholoog noemde het eerder afwijzingsangst. Schrik om afgewezen te worden, niet graag gezien te worden, te min of niet tof gevonden te worden.
Op mijn prille achttiende had ik een jongen leren kennen, mijn eerste grote liefde. Mijn liefde en drang naar genegenheid was van in het begin bijzonder groot, terwijl mijn partner toch ook wel de nodige ruimte voor zichzelf nodig had. We waren allebei hoogsensitief, ook al hadden we op dat moment van dat concept nog niet gehoord. Ik merkte al vrij snel dat ik me jaloers opstelde; het gaf me zulk een onaangenaam gevoel, het idee dat hij in gezelschap van andere vrouwen verkeerde. Zou hij hen toffer vinden? Zou hij verliefd worden? Zou hij mij achter mijn rug pijn doen of mij op een mooie dag zeggen dat het uit was tussen ons, om welke reden dan ook?
Ik vond het immers niet leuk dat hij regelmatig dingen wilde ondernemen voor zichzelf, dat hij ergens alleen naartoe wilde gaan, gewoon omdat ik hem dan moest loslaten. Niet alleen fysiek, maar in mijn hoofd voelde dat ook als emotioneel loslaten. Ik had duidelijk een angstige hechting en een negatief zelfbeeld. Ik had soms zo’n angst dat mijn maag er me attent op maakte dat er iets niet klopte.
You are far too smart to be the only thing standing in your way.
Om dat angstig en rot gevoel te vermijden, ging ik me vrij dominant opstellen. Ik maakte duidelijk dat ik me er niet goed bij voelde als hij bepaalde dingen deed of met bepaalde mensen omging, dat ik mij eenzaam voelde zonder hem, enzovoort. Dit beknotte zijn vrijheid aanzienlijk en gaf hem bovendien het gevoel dat ik hem niet vertrouwde of zijn engagement in twijfel trok. Ik was telkens weer even gerustgesteld als hij thuiskwam of uiteindelijk toch maar zijn Facebookaccount verwijderde...
Liefde maakt blind
Een andere manier om met dat onwezenlijk gevoel van kwetsbaarheid om te gaan was om bevestiging bij anderen te zoeken dat ik de moeite waard was. Een complimentje gaf mij een boost, vooral als het van een man kwam. Toen werd ik verliefd op een andere man en deed dus zelf waar ik van zou gruwen mocht het mij overkomen. Op dat moment maakte me dat sterk. Ik hoefde mij niet kwetsbaar te voelen... Ik heb dit opgebiecht. Het heeft uiteraard tot een relatiecrisis geleid. Toch probeerden we telkens opnieuw de draad terug op te pikken.
We hebben het 15 jaar met elkaar volgehouden. Ik zeg bewust ‘volgehouden’: de liefde was er van beide kanten en ik heb mij ook meer dan eens proberen te herpakken, omdat ik de irrationaliteit van mijn angst en de pijnlijke gevolgen daarvan wel inzag. Het is te zeggen: mijn verstand zag het in, helaas volgde het gevoelsmatige niet. Het ongenoegen langs beide kanten woog op de duur te zwaar door. Uiteindelijk zijn we uit elkaar gegaan.
Bindingsangst
Hetgeen ik dus onder geen beding wou - mijn grootste angst, namelijk mijn man verliezen - heb ik mezelf aangedaan. En niet alleen mezelf, ook hem. Hij zag gewoon geen uitweg meer; hij heeft er hard voor gevochten.
Ik heb nu een nieuwe relatie en ook al maak ik de fouten uit mijn vorige relatie niet meer, merk ik toch dat mijn vroegere angstige hechting een vermijdend kantje heeft gekregen. Ik ben immers geneigd de ander te willen voor zijn in afwijzen. Ik wijs liever zelf af en ik houd wat meer emotionele afstand. Zo vermijd ik al te grote pijn.
Je bent een mooie parelmoer schelp. Je hoeft niet buiten jezelf te zoeken, de parel zit en vind je in je.
Mezelf toestemming geven, mezelf te mogen en kunnen zijn
Die angst voor afwijzing uit zich ook bij andere mensen of in andere aspecten van het leven. Ik heb al heel wat over dit onderwerp gelezen en levenservaring is minstens even belangrijk. Ik onderneem actie om uit mijn comfortzone te stappen, me kwetsbaar op te stellen en ermee proberen om te gaan.
En dat helpt! Ook al zijn er uitdagingen die niet lukken, er zijn initiatieven die wel positief uitpakken en elk van die succesverhalen maakt me sterker en geeft me net dat tikkeltje meer zelfvertrouwen. Dat haalt me uit die vicieuze cirkel.
Anoniem - Naam bekend bij de redactie
Getuigenis | Anoniem, De Cocon, jaargang 11, editie 65