Annes column: 'nee, nee, nee'
Anne is hoogsensitief en moeder van twee dochters. Ze leerde nee zeggen.
“Maar zeg dan toch nee, Guido!” hoor ik Guido Pallemans zeggen. Een zin die destijds bij de eerste uitzending van ‘Het Eiland’ al opviel en me nu bij de heruitzending opnieuw frappeert. Tegen vrienden, kennissen, collega’s durven zeggen dat iets niet gaat, dat je iets niet ziet zitten, dat je er geen tijd voor hebt, het blijft een moeilijke opgave.
Liever ten onder gaan aan de druk, het immense werk, het onmogelijke dan één keer ‘nee’ zeggen. En dan wordt het plots te veel en lukt het niet meer.
Zo vaak heb ik mensen rondom mij ten onder zien gaan aan de nee-aversie. Zelf vind ik het ook moeilijk maar ervaring en een paar keer serieus onderuit gaan heeft geleerd dat je enkel overeind blijft door eerlijk te zijn met jezelf. Als het niet lukt, niet gaat, je het niet ziet zitten, zeg het gewoon. En zoals dat gaat bij het begin van een nieuw jaar zijn goede voornemens weerom overvloedig aanwezig, voor mij zit er alvast een ‘neen’ in de pot. Vanaf nu zal ‘ja’ wat moeten wijken en zal intern eerst overlegd worden of het gevraagde haalbaar is, gewild, de moeite waard en welke gevolgen een niet positief antwoord zou kunnen hebben.
En dat begon een paar dagen geleden bij een vergadering waarbij de voorzitter een Chinese vrijwilliger zocht voor het maken van het verslag, iets waarbij ik mij vroeger bij een blik in mijn richting, meteen verplicht toe voelde. Deze keer niet, mijn hoofd wendde zich af van de vrager en bewoog richting groep met de nog wat schuchtere opmerking “ik herinner mij dat ik vorige keer het verslag heb gemaakt” waarna de vrager zijn ogen richtte op een andere Chinees die wonderwel gewoon aanvaardde. Even voelde ik me schuldig maar gelukkig verdween dat meteen toen ik merkte dat niemand hier enigszins aanstoot aan nam, geen enkele verwijtende blik te bespeuren, het bleek dus dames en heren, compleet normaal dat iemand anders dan ikzelf de opdracht op zich nam. Goed begonnen, half gewonnen.
Je blijft enkel overeind door eerlijk te zijn met jezelf.
Geniet van het resultaat
We zijn er nog niet, er is nog werk aan de negatieve winkel, maar ik ken er alvast eentje thuis die begrepen heeft dat mama geen wandelende ober, geen levende zoekrobot noch ophoestende geldschieter is. “Mama wil je eens wat ice-tea geven, ik zit juist” of “mama ik vind mijn schoenen niet, zoekt gij die eens gij vindt die altijd direct” of “ik heb niks meer om aan te doen, we moeten dringend gaan shoppen.”
Dat laatste is trouwens sinds de opkomst van Zalando hoe langer hoe meer een online gebeuren waarbij de moederlijke kredietkaart een uiterst belangrijke rol speelt. Sinds een paar maanden waait hier een andere wind. Ik krijg al eens een drankje aangeboden, wat zoek is wordt eerst gezocht en vandaag kwam Floore thuis met een verrassing: een lekkere koek voor mij (en zichzelf) met eigen geld van de bakker meegebracht “om het weekend feestelijk in te zetten.”
We gaan dus gestaag vooruit, verder op het ingeslagen pad en vurig hoop ik dat deze voornemens niet bij de klassiekers terechtkomen, je weet wel, die na enige maanden geplaveid worden op de snelweg naar de hel. Geen nood, we hebben al succes geboekt, succes geeft succes, we zijn vol zelfvertrouwen en zullen ons nooit meer laten doen. That’s the spirit man, that’s the way woman, you can do it, yes you can!!!
“Mama, het is al 6 uur, ik heb honger, moet gij nog lang werken, wat eten we vanavond?” “Direct schattie, ik begin er aan, is een lekkere pasta met kaas en ham goed?” “Jaaa, veel kaas hé, mams.” “Tuurlijk knollie".
Anne
Column | Meeuwis, A., De Cocon, jaargang 13, editie 73