In De Cocon met... Hanne Troonbeeckx
Wanneer je de naam Hanne Troonbeeckx leest valt, op dat het woordje emotioneel nooit ver af is. En als ze dan voor jou zit, zie je plots het totaalbeeld van de puzzelstukken verschijnen. De spontaniteit waarmee ze het interview inzet werkt aanstekelijk. Achter die weelde aan emoties zit een vrouw met pit die een nuchtere kijk heeft op het leven, alleen is ze zo te zien nog niet helemaal overtuigd van zichzelf.
Toen ze in de zomer van 2016 uit de HSP-kast kwam, viel op dat alles misschien niet verlopen was zoals het had kunnen verlopen. Net zoals dit interview eigenlijk. Hanne heeft het hart op de tong. Tegelijk met het interview kwam het besef dat ze zich los wenste te maken van een stuk van haar omgeving, dat ze de zaken met een andere bril kon bekijken. Sinds het interview werd afgenomen is Hanne in die mate ‘gegroeid’ dat het interview niet de Hanne van vandaag aan het woord laat. Daarom laten we haar zelf haar verhaal doen.
Een poort die opengaat
'Enkele weken geleden sprak ik af met De Cocon voor een interview. Als bekend persoon heb je een stem waarnaar geluisterd wordt. Het leek me dus een goede zaak om naar buiten te komen met mijn ervaring als hsp, al vertelde ik nog dat ik weinig zou kunnen bijdragen. De dag van het interview voelde ik me wel oké. Mijn privéleven was niet 100% zoals ik het op dat moment wenste, maar dat is het nergens, toch? Me van geen kwaad bewust, begonnen we aan het gesprek.
Al gauw werd het me duidelijk dat de persoon die tegenover me zat me begreep. Hij keek niet raar op, hij beaamde mijn ‘overdreven’ gevoelens. Hij was ook een hoogsensitief persoon. Voor het eerst sinds lange tijd ging er in mijn hoofd een grote poort open, al mijn gevoelens en emoties werden met open armen ontvangen. Het was een kwestie van minuten voor alles eruit stroomde. Inclusief de tranen. Professioneel blijven en herpakken kwamen zelfs niet meer in mijn hoofd op. Ik wou plots zoveel delen, en zoveel vragen.
Het interview heeft me niet meer losgelaten. Nog diezelfde avond werd ik lid van HSP Vlaanderen. De dag nadien ging ik met een klein hartje naar een HSP-Praatkaffee. Dit werd het verlengde van het interview. Hier leerde ik dat achter die poort nog een hoop fijne mensen staan, die je begrijpen, en je met open armen ontvangen. Compleet opgeladen en herboren ging ik naar huis!
Vanuit de diepte naar de zon
Hoe goed ik me ook voelde omringd door andere HSP's, zo slecht voelde ik me wanneer ik weer thuis kwam. Hier kon ik mezelf niet zijn. Hier draaide de wereld in een ander ritme, dat ik niet begreep. Ik begon weer aan mezelf te twijfelen. Ik begon opnieuw te vergelijken met andere, niet hoogsensitieve mensen. Ik kon alleen maar concluderen dat het leven voor mij een zware strijd zou zijn. Week na week zakte ik dieper en dieper, tot een samenloop van omstandigheden me ertoe heeft aangezet een punt te zetten achter mijn relatie. Een zware klap, maar ik kon letterlijk niet meer. Ik was op. Leeg. En ontzettend eenzaam.
De weken nadien werd me duidelijk waarom ik zo diep ongelukkig was. De man met wie ik mijn leven deelde, was zeer rationeel. Een overheersend groot deel van zijn vrienden was ook rationeel. Dat is nog wat anders dan niét-hsp, dat is nog een brug verder. Ik werd door hén nooit begrepen. Ik werd door hén als een vreemde vogel aanschouwd. Ik kreeg van hén kritiek.
Zodra ik deze cirkel doorbrak, kwam er weer plaats voor mezelf. En daar was de poort weer. Elke dag ging ze sindsdien een beetje meer open. Ik vul mijn dagen nu met veel zorg voor mezelf. Ik geniet van fijne gesprekken met warme mensen. Ik kook voor mezelf en voor vrienden, omdat ik ervan geniet voor hen te zorgen. Ik geniet van de natuur, van mijn tuintje, ik heb weer energie om te sporten. Ik draai niet meer mee in een wereld waarin ik niet pas. Daarom zie ik vandaag het zonnetje weer schijnen. In mijn huisje, maar ook in mijn hart.’
Aarden
Op de slotvraag van het oorspronkelijke interview, of ze binding heeft met de natuur, antwoordt ze dat ze ondertussen in een huisje woont met een tuintje. Ze vindt het fijn om met de blote voeten in de tuin te werken, het gevoel geaard te zijn met de grond en de natuur. Mensen zoals Hanne zouden eigenlijk ook emotioneel thuis moeten komen met een ‘tuintje’: een plaats tussen mensen bij wie zulke emoties kunnen wortelen, zodat het gevoel dat alles altijd in de kiem gesmoord wordt, niet langer overheerst. Emoties verlangen en verdienen evengoed een plekje om ongestoord te groeien. Pas dan kunnen mensen aarden en worden emoties een bron van rust, liever dan een bron van frustraties.
Interview | Neukermans, J., De Cocon, jaargang 13, editie 78