Dromen ... en het bloed kruipt waar het niet gaan kan
Buiten het voorwoord gebeurt het niet vaak dat ik een expliciete stempel zet op teksten in De Cocon. Maar voor deze feesteditie wil ik, jullie voorzitter, graag een uitzondering maken en jullie een kijkje geven in mijn leven en het ontstaan van De Cocon.
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan ...
Ik was als puber sterk geïnteresseerd in psychologie, maar wilde dat uiteindelijk niet gaan studeren. Ik had te veel schrik dat ik de moeilijkheden en ellende van andere mensen niet van me af zou kunnen zetten. Ik vond dat ik al voldoende had aan de problemen die ik zelf ervoer om mijn hoofd boven water te houden. Ik ging uiteindelijk de richting marketing uit en werkte als commercieel assistente in verschillende firma’s. Geconfronteerd met CVS, ben ik me in hoogsensitiviteit beginnen verdiepen. Zo bewandelde ik uiteindelijk toch het pad van de psychologie. Zo verliep het ook met schrijven. Als kind al las ik geweldig veel. Ik stoof elke week op mijn fiets naar de bibliotheek om een lading boeken. Ik lag in bed met mijn trekkoord voor het licht in mijn hand - zodat ik het bij elk geluid op de gang meteen kon uitdoen - heimelijk te lezen tot zo’n uur of twaalf. Ik ging op in de wereld van het woord en in de avonturen van anderen. In het middelbaar deed ik niets liever dan opstellen en verhandelingen schrijven. Ik toonde die schrijfsels dan aan mijn vader die meteen zijn rode stylo bovenhaalde. Helaas stond hij in het onderwijs. Er bleef dan ook vaak niet veel over van mijn teksten die ik ‘met rood doorvloeid’ terugkreeg. Zo droop ik terug af naar mijn kamer. Desalniettemin haalde ik steeds goede punten voor schrijven.
Komaf met doorgedreven perfectionisme
Een van mijn dromen was ooit een boek te schrijven. Voor het zover kwam, leefde ik me uit in de nieuwsbrief, later het magazine, De Cocon. Als ik nu op die 17 jaar terugkijk, waarin De Cocon werd uitgebracht, dan houd ik het bijna niet voor mogelijk. Om een magazine uit te brengen moet je leren om op een bepaald moment te zeggen: goed is goed genoeg. De eerste edities bleef ik maar nalezen en nakijken: daar nog een komma extra, daar stond een spatie te weinig ... Elke keer dat ik het nalas, vond ik nog wel een fout. Maar zo kan je natuurlijk nooit tot een eindresultaat komen. Dus ik moest voor een deel afrekenen met mijn doorgedreven perfectionisme dat er door mijn vader netjes was ingestampt. Gelukkig voor iedereen die ooit bij De Cocon werd betrokken, is me dat gelukt, want anders zou het magazine nooit hebben bestaan.
Ik moest voor een deel afrekenen met mijn doorgedreven perfectionisme.
Dromen
Qua dromen die in vervulling gaan: het kan tellen. In de afgelopen jaren schreef ik uiteindelijk twee boeken in samenwerking met Lannoo, telkens met een co-auteur. Niet op dezelfde manier zoals ik ooit in mijn dromen had bedacht: een roman, of fictie, maar vanuit mijn kennis en expertise die ik intussen jarenlang heb opgebouwd rond hoogsensitiviteit.
Ik kom graag terug op De Cocon. Door de diversiteit van en het aantal thema’s die we daarin al hebben behandeld, is het overduidelijk dat hoogsensitiviteit een immense impact heeft op werkelijk álle facetten van het leven. Jezelf, jouw persoonlijke ervaringen en jouw eigen reacties daarin leren kennen is een eerste stap in het er beter leren mee omgaan. Vandaar dat we jou als lid van HSP Vlaanderen met onze nieuwe site nu ook exclusief toegang bieden tot een grote selectie artikels, die je telkens tot nieuwe inzichten kunnen brengen. Op de site vind je enkele publieke artikels in de rubriek ‘Uit De Cocon’, maar met jouw persoonlijke link heb je toegang tot een uitgebreid archief, dat tweewekelijks wordt aangevuld.
Het is de herkenbaarheid die voor hoogsensitieve mensen zó belangrijk is, gezien we vaak lange tijd het gevoel hebben gehad alleen te staan met ons ‘anders zijn’. Het gevoel alleen te staan hoort nu definitief tot het verleden! Je bent niet alleen, je zit samen met minstens 15 % van de bevolking in hetzelfde schuitje. Ga op zoek naar mensen die jou begrijpen, gelijkgestemden. Dat geeft warmte, een gevoel van ‘thuiskomen’ en hoop. Dat geeft steun om het onbegrip, het ‘je onbegrepen voelen’ door anderen, de baas te kunnen.
Ilse Van den Daele, voorzitter HSP Vlaanderen
Getuigenis | Van den Daele, I., De Cocon, jaargang 17, editie 100