Geluidsintoxicatie
Stille plekken worden zeldzaam op onze planeet. Voor wie een geluidstrauma oploopt, wordt het leven vaak een hele beproeving. Vlaams arts Peter Muller maakte van geluidsvergiftiging zijn levenswerk. Hij stelde het Syndroom van Thirault-Muller op punt en ontwikkelde een natuurlijke behandeling. Agenda Plus ging met hem praten.
Je bent neus-, keel- en oorarts. Waarom specialiseerde je je in geluidsintoxicatie?
Peter Muller: ‘Steeds meer mensen kampen met gezondheidsproblemen door hinderlijk lawaai en ontwikkelen zelfs voor heel alledaagse geluiden en geruchten een hypergevoeligheid. In de medische wereld worden we door die klacht overspoeld. Toch wordt ze slechts zelden in haar geheel herkend, omdat artsen niet vertrouwd zijn met het syndroom en de klachten dus geïsoleerd bekijken. Patiënten worden daardoor vaak van het kastje naar de muur gestuurd. De hoofdpijn brengt hen bij de neuroloog, de hartkloppingen bij de cardioloog, de gezichtsproblemen bij de oogarts en de tinnitus – ook gekend als oorsuizen – bij de neus-, keel- en oorarts. Niemand coördineert. Vanuit mijn eigen praktijkervaring voelde ik dat ik iets moest doen. Als honderd patiënten je hetzelfde verhaal komen vertellen, dan is er iets aan de hand. Toen ik acht jaar geleden Mevrouw Thirault op bezoek kreeg, een dame die moreel en fysisch enorm leed onder een geluidstrauma, besloot ik om er mijn levenswerk te maken. Doorheen de jaren heb ik het ziektebeeld op punt gesteld en de kwaal heb ik uiteindelijk 'STM' genoemd – het Syndroom van Thirault-Muller.’
Wat stellen we ons daarbij voor?
'Als je als mens blootstaat aan geluidsvergiftiging, word je psychisch en fysisch ziek van geluidsoverlast en ontwikkel je een hele resem symptomen, die – afhankelijk van het stadium van de ziekte – variëren van licht en voorbijgaand tot zeer ernstig en chronisch. In een eerste stadium vinden mensen bepaalde geluiden pijnlijk, hebben ze een propgevoel in het oor, kortdurende oorpijn en een indruk van verdoving. In een tweede stadium neemt de overgevoeligheid voor geluid toe en komen daar ook oorsuizen, maagklachten, tijdelijke gehooruitval, evenwicht- en gezichtsstoornissen bij. Wie acht uur per dag draadloos telefoneert kan ook gewrichtspijn en reumatische klachten ontwikkelen. Mensen denken dan vaak dat ze reuma of artrose hebben, zonder de link te leggen met een akoestisch trauma.
Patiënten worden vaak van het kastje naar de muur gestuurd. Niemand coördineert de klachten.
In het derde stadium krijgt men ook last van erge hoofdpijn, pijn in de kaakbeengewrichten, tinnitus, belgeluiden in het oor, een hoge bloeddruk, hartritme-, slaap- en leesstoornissen, zwarte vlekken voor de ogen, valneigingen, overgevoeligheid voor licht, enzovoort. Men kan zelfs fibromyalgie, chronisch vermoeidheidssyndroom en gedragsveranderingen ontwikkelen. In het vierde stadium breiden de klachten zich nog meer uit en in het vijfde en laatste stadium wordt men doof, wat vaak leidt tot een diepe depressie en zelfmoordgedachten en -pogingen.'
Geen plaatje om vrolijk van te worden...
'Zeker niet als je bedenkt dat ene Mr. Tullio, een Italiaans fysicus, het fenomeen van geluidsvergiftiging al ontdekt had in 1927, en men er in de medische wereld verder niets mee heeft gedaan. Die man heeft proefdieren gedurende een bepaalde tijdsduur aan enorme geluiden blootgesteld en gemerkt dat ze hevige stoornissen ontwikkelden. Bijzonder pijnlijk dat die vreselijke experimenten niet eens tot iets hebben geleid, terwijl zoveel mensen lijden onder het fenomeen. Er bestaan geen cijfers over, maar als je het mij vraagt, is dit de meest verspreide kwaal ter wereld. Denk alleen al aan alle soldaten die een oorlog hebben overleefd en die aan extreme geluiden, beelden en geuren zijn blootgesteld. Die mensen ontwikkelen vaak zeer zware oorlogsneuroses en blijven chronisch ziek. In de Verenigde Staten zijn er vandaag 500.000 jonge oud-strijders die leven op Prozac en psychiaters, en gedoemd zijn om te verdwijnen in de nevelige misten van depressie, medicatie en zelfmoord. Verschrikkelijk. Ook economisch gezien is dit een tijdbom. Maar het probleem beperkt zich niet tot oorlogen alleen. Lawaai is er in deze moderne wereld haast overal. Op het werk, op school, op straat... De wetgeving heeft een maximaal toegelaten geluidssterkte van 85 decibel vastgelegd, maar sancties voor wie die norm overschrijdt, zijn er niet.’
Je stelt dus sancties voor?
'Zeker. Maar op basis van mijn bevindingen is het niet alleen de geluidssterkte die een rol speelt. Ook de frequentie en termijn van blootstelling zijn belangrijke factoren om rekening mee te houden. Je kunt ook klachten ontwikkelen door langdurige en repetitieve blootstelling aan heel alledaagse geluiden van hooguit 10 of 25 decibel. Als je acht uur per dag naast een zoemende printer of dampkap werkt en er gevoelig aan bent, dan krijg je de nadelige gevolgen. Het kan ook om droge, doffe knalgeluiden gaan die elke seconde terugkomen, zoals een lekkende kraan ’s nachts. Als je daar aandacht aan besteedt, kun je er gek van worden, terwijl je partner er misschien gewoon doorheen slaapt. Veel van mijn patiënten beseffen niet aan wat voor een lawaai ze zichzelf blootstellen. Ze denken dat ze een rustig leven leiden, maar als je doorvraagt, blijkt dan dat ze jagen, dertig parkieten in de woonkamer hebben of al jaren in een zware verbouwing zitten. De oorzaken van geluidsintoxicatie zijn altijd in iemands persoonlijke leven en omgeving te vinden. Ik denk ook aan mensen die in de industrie, als bouwvakker of in een grootkeuken werken en die met slijp- en boormachines, lijmpistolen en pneumatische hamers werken of die constant het lawaai van metaal op metaal horen. Dat zijn zeer doordringende geluiden.'
Ik veronderstel dat je een goede gehoorbescherming als de oplossing ziet?
'Dat helpt uiteraard, maar het volstaat vaak niet, want geluid komt niet alleen binnen via het oor. Ook via de vloer dringen geluidstrillingen je lichaam binnen. Op muziekfestivals lopen heel wat mensen zonder het te beseffen een akoestisch trauma op. Als 1000 mensen een concert bijwonen met te luide muziek, zullen er misschien 100 naar huis gaan met een ontregelde bloeddruk en hartritme. Uiteindelijk gaat men naar een hartspecialist en krijgt men bètablokkers of iets dergelijks. Maar niemand vraagt: “Bent u onlangs naar een megaconcert geweest?” Doordat de gepaste behandeling uitblijft, komen ze vaak in een neergaande spiraal van lijden terecht. Daar zit meteen de clou van het hele verhaal: het komt erop aan de juiste vragen te leren stellen en echt tijd te maken voor je patiënten. Hem of haar niet te ontvangen met een scalpel in de hand, maar te praten en samen op zoek te gaan naar de oorzaken van een probleem.'
Je hebt ook een behandeling ontwikkeld?
'Ja. En met zeer hoopgevende resultaten. Bij behandeling in één van de eerste drie stadia, kan men zelfs volledig herstel bereiken. De screening bestaat uit vijf eenvoudige vragen om uit te maken of iemand aan STM kan leiden, en een gehoortest die 2 minuten duurt. Soms wordt doorverwezen en moeten er extra onderzoeken gebeuren om een tumor, neurologische of andere oorzaak uit te sluiten, want daar moet je uiteraard zeer aandachtig voor zijn. Maar je hebt in elk geval meteen een therapie voorhanden die zuiver natuurlijk is, geen bijwerkingen heeft, andere onderzoeksresultaten niet in het gedrang brengt en die uitzicht biedt op beterschap op korte termijn.'
De therapie is ontstellend eenvoudig.
Meer concreet?
'De therapie is ontstellend eenvoudig. Bij mensen met plotse gehooruitval wordt meestal naar cortisone gegrepen, maar sinds ik met natuurgeneeskunde in aanraking kwam, ben ik gaan experimenteren met een aantal homeopathische alternatieven die ik nu gecombineerd voorschrijf. Enerzijds is er een middel tegen misselijkheid en oorsuizingen; anderzijds zijn er twee middelen die het fysieke lijden aanpakken op energetisch niveau. In onze hersenen zitten blijkbaar gehoorkernen die bepaalde geluiden in hun celgeheugen opslaan. Een klok die je hoort luiden, kan in die cellen dagen blijven naklinken doordat het geluid geprogrammeerd wordt als constant. Arnica, het werkend bestanddeel in één van de middelen, wast die cellen en wist hun geheugen als het ware uit. Het tweede middel gaat de draaiingen en evenwichtsstoornissen tegen, de ziekte van Ménière. Uiteindelijk ondervond ik dat met die homeopathische producten ook een definitief gehoorverlies deels of geheel goedgemaakt kon worden, zelfs op hoge leeftijd.
Tot slot schrijf ik ter ondersteuning bij het mentale lijden ook een natuurlijk voedingssupplement voor dat de angst doet verdwijnen, de agressiviteit vermindert en mensen toelaat om beter met hun hyperakoesie en tinnitus om te gaan. En ik zeg tegen elke patiënt: “U bent in mijn gedachten”. Dat helpt, daar ben ik zeker van. Ik maak mensen natuurlijk ook alert op alarmsituaties, zodat ze die zoveel mogelijk kunnen vermijden. Denk maar aan ruimtes met veel schelle kinderstemmetjes of jobs in een callcenter tussen 20 computers en telefoons. Zich volledig gaan isoleren is niet nodig, maar men moet uiteraard wel bereid zijn om de oorzaak van het probleem aan te pakken en zich tijdens zijn herstel af te schermen van extreme geluiden, geen MP3-speler te gebruiken of naar concerten te gaan.'
Ontbreekt het dan soms aan die bereidheid?
'Vreemd genoeg wel. Vorig jaar heb ik op een klein rock- en metalfestival in Wallonië een enquête onder jongeren gehouden. Quasi iedereen vinkte aan vaak last te hebben van oorsuizen, fluittonen, vermoeidheid, enzovoort, maar de volumeknop van hun MP3- speler aanpassen of bij muziekconcerten lager zetten, dat zagen ze niet zitten. Ik ben toen naar de organisatie van dat festival gestapt om uit te leggen wat de mogelijke gevolgen waren van de luide muziek en men bleek meteen bereid om het geluid die avond terug te brengen van 180 naar 80 decibel. Een unicum. Iedereen heeft genoten van de muziek en in de omliggende dorpen was het heel rustig die nacht. En dat gewoon door de volumeknop wat minder ver open te draaien...'
Wat is je volgende stap?
'Aangezien ik bij 250 van de 300 patiënten die ik heb behandeld zeer goede resultaten zie, beschouw ik het als mijn taak om mijn bevindingen wereldkundig te maken zodat ze verder onderzocht en verspreid kunnen worden. Ik hoop echt dat meer artsen en ook wetenschappers zich hierop zullen toeleggen. Er moet iets gebeuren. Er zijn teveel slachtoffers. Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar ik zie ook mogelijkheden binnen klankschaaltherapie, osteopathie en yoga, aangezien men daarbij – net zoals in de homeopathie – harmoniserend werkt. Ik ben nu 62, maar ik ben ervan overtuigd dat hier binnen tien jaar enkele honderden artsen en wetenschappers rond werken. Het syndroom moet medisch erkend worden, de wetten moeten veranderen, er is voorlichting nodig op scholen, de Ministeries van Milieu en Volksgezondheid moeten op de kar springen, en architecten moeten de oorzaken van geluidsvergiftiging kennen, zodat ze er rekening mee kunnen houden bij het bouwen van ziekenhuizen en horecazaken. Het is broodnodig.'
Bron: Agendaplus oktober 2010
Informatief | Van Laere, L., De Cocon, jaargang 7, editie 37