Hoe overleef je de stad die nooit slaapt
Jaren droom ik er al van. Een citytrip naar New York. 10 jaar al om exact te zijn.. Bruisend, the Walhalla of shopping, imposante gebouwen, mutlicultureel, hip, een èchte belevenis. The city that never sleeps !
Lanterfanten niet toegelaten
De extraverte semi-sensation seeker in mij staat te trappelen om erin te vliegen, van hot naar her: alles zien, doen, beleven, ruiken.. Yes yes yes. 10 jaar geleden zou ik ook alles al ingepland hebben: elke minuut van de dag, met uitgestippelde plannetjes en metrohaltes, gereserveerde resto’s, vooraf bestelde tickets voor de attracties,enz. Zoveel mogelijk in een dag proppen en uiteraard geen ruimte voor ontspanning (vooral GEEN lanterfanten) of een ‘change of plans’, want dat zou een ware ramp voor mijn schema zijn.
Zonde
Altijd zo’n zonde dat ik bijna elke citytrip wel ziek werd, het 3 dagen duurde ik me een beetje thuis voelde en dus kon slapen –dikwijls samenvallend met het moment van vertrek helaas. Ook een simpel weekendje met een vriendengroep resulteerde voor mij bijna steevast in de klassieke symptomen van oor -,hoofd-,keelpijn om tenslotte compleet uitgeput met koorts in bed te kruipen. Verschrikkelijk vind ik dat, een afgang, niet mee kunnen doen zoals de anderen, vreselijk opzien tegen de zoveelste uitstap, momenten van frustratie die zich aaneenrijgen en opstapelen.
Wat een opluchting dat ik niet gewoon een ‘watje’ ben
Trop is te veel!
Pas sinds een klein jaartje ben ik erachter waarom dit steeds opnieuw gebeurt. Sinds ik weet dat ik hooggevoelig ben, is er voor mij een verklaring. Wat een opluchting dat ik niet gewoon een ‘watje’ ben op dat ene moment dat de tranen pijnlijk achter mijn ogen prikken of een ‘driftkikker’ wanneer ik met mijn laatstje restje energie door het lint ga omdat het letterlijk teveel is. Dat is ‘gewoon’ overprikkeling. Geen filter hebben, het is me wat.. en bij mij zijn het vooral geluiden, geuren en emoties overnemen die me in de gevarenzone brengen.
Hoe ermee omgaan?
In uiterste nood heb ik voor op het vliegtuig en om de weerbots van de jetlag tegen te kunnen gaan slaappilletjes mee. Het vergt” een grens over gaan” om ernaar te vragen, want het vliegtuig is voor mij hel op alle gebieden: teveel licht, teveel lawaai, te onrustig om mij heen, ik voel mij er altijd superongemakkelijk en oncomfortabel. 9 uur aan een stuk door verduren in een soort van kooi waar je niet uit kan ontsnappen.. iets zegt me dat fris als een hoentje aankomen vrij utopisch is voor mij. Dus ga ik voor ongestoord slapen! Die pilletjes helpen me dan echt om rust te krijgen.
Home away from home
Qua hotel ben ik gegaan voor het rustigere Brooklyn en dus niet het drukke centrum van Manhattan, een ruime suite met naar wat de beoordelingen erover zeggen een huiselijk gevoel. De oordopjes zitten mee in de koffer. Alles om een zo warm mogelijk ‘home away from home’ te creëren. Heel belangrijk om zo vlug mogelijk te kunnen ‘wennen’. Want ja ook dat is vrij inherent aan een HSP zijn: een nieuwe situatie of omgeving vergt aanpassing en aanpassing vergt tijd. Een claustrofobisch klein kamertje met doorgelegen matras en mini douchehok gaan het mij nu eenmaal niet makkelijk maken na een dag vol nieuwe indrukken. Ik wil me gezellig, veilig en in een kraaknette omgeving kunnen neervlijen om opnieuw de batterijen te kunnen opladen.
Wat staat er op het programma?
Het absolute minimum. Dit kan ‘tegennatuurlijk’ lijken voor een supergeorganiseerde perfectionista, maar het is pure noodzaak. Dus: go with the flow. In functie van hoe alles aanvoelt fysiek, mentaal, emotioneel.. De uitdaging zoekende veelvraat in mij kan dus haar gangen gaan binnen deze grenzen. Best wel een evenwichtsoefening in gas geven en remmen tegelijk…
Avontuur versus vertrouwd
Ik geef toe dat ik een grote behoefte heb om mij goed te voelen en als ik me ergens geweldig goed heb gevoeld, dan is de drang om terug naar die plek te gaan even groot als de goesting van de avonturierster in mij die wilde plannen maakt, de wereld te verkennen. We bouwen de nieuwe ervaringen dus langzaam op in functie van de kids en ook van mezelf. Een vakantiepark waar ik elke dag in een binnenspeeltuin moet gaan zitten, dat is voor mij dus een reis vol pure horror... Zonde voor de kinderen die dat dan de beste vakantie ooit vinden (zelfs de mini-HSP, op dat vlak is er een groot verschil met mama) Het wordt dan compromissen zoeken tussen pret, plezier en rustig thuisgevoel of een plekje om te kunnen afzonderen. Een mooi alternatief is dan voor deze zomer een paar dagen Efteling met verblijf in een Boshuys en een 10-tal dagen op een gîte op een soort van mini- kinderboerderij in Frankrijk nabij een meer, midden in de natuur.
Echt graag zien
Het beste middel om te overleven en te genieten op vakantie blijft echter: zelf aan de rem trekken en durven tijd voor mezelf nemen. Wars van alle ingebeelde scheve blikken, wars van mijn man die veel gemeen heeft met een duracellkonijntje en vrolijk van de ene belevenis naar de andere huppelt. Hij die mij vrij laat als ik energie wil opladen en ik die hem vrij laat als het ‘feestje’ voor hem nog maar net begint en daartussenin hebben we het leuk samen. Dat vrij laten en los laten is iets wat stilletjes aan makkelijker lukt, mits goed met elkaar praten en elkaar ècht graag zien. Zoals we ècht (mogen) zijn.
Getuigenis | De Zitter, N., De Cocon, jaargang 12, editie 69