Madrid there you go!
Hoe het is om met een volwassen vrouw van 22 jaar onder één dak te wonen die onder de niet mis te verstane noemer ‘dochter’ ressorteert? Wel, zo’n 4 à 5 jaar geleden was het nog: ‘Mama, hoe laat moet ik vannacht thuiskomen?’
‘Twee uur, Caroline, want morgen gaan we nog naar oma en opa.’
‘Mag half drie ook, mams? Iedereen blijft minstens tot drie uur, toe!’
‘Goed dan, maar niet later, hé. En voorzichtig op de fiets, en doe uw fluo-vestje aan ’s nachts.’
Waar het heden ten dage klinkt: ‘Moeder, ik ben weg, zie dat er geen sleutel op de voordeur steekt, hé.’
‘En wanneer komt ge terug, denkt ge?’
‘Als het gedaan is, hé, moeder.’
‘Gaat ge morgen mee naar oma?’
‘Nee, geen tijd, ik zal ze wel eens bellen. Oh ja moeder, voor ik het vergeet, dees weekend ben ik niet thuis, ik zit in de Ardennen met wat vrienden, kunt gij eens 95 euro overschrijven? Allez dag hé, ik moet nu dringend weg.’
Opeens was ons kind volwassen, we hebben dat niet zien aankomen, we waren daar niet op voorbereid.
Kleine kinderen worden groot
De volwassen vrouw bereidt zich op dit moment voor op een nieuwe fase in haar al lange leven. Ze gaat vanaf 2 februari voor een hele tijd naar Madrid. Het Erasmusproject, u welbekend neem ik aan, waarbij leerlingen van hogescholen en universiteiten op uitwisseling gaan naar het buitenland. Een kot is al vastgelegd, het vliegticket besteld en we zijn al druk aan het palaveren over het enige onderwerp waar we als ouder überhaupt over mogen meepraten: de budgetkwestie. Als ik het waag te hebben over wassen en plassen, koken of het woord kuisen nog maar in de mond wil nemen, is het antwoord: ‘Dat lost zichzelf wel op’ en weer gaat het over hoeveel een dame van 22 nodig heeft om op fatsoenlijke manier te leven in Spanje.
Vanmorgen kwam er nog een verrassend item bij: ‘Ah mama, papa, jullie mogen mij eens komen bezoeken in Madrid. En als ge dan komt, dan kunt ge voor mij ineens wat extra kleren meebrengen, want ik ga niet zo heel veel mogen meenemen op het vliegtuig natuurlijk.’ Ondertussen is ook al overeengekomen dat we wel gaan videobellen, want zo af en toe wilt de dochter ons toch wel wat kunnen vertellen, dus staat vandaag alvast een uitstapje naar de computerwinkel op het programma voor een webcam.
Ook vandaag besproken: haar spelletjescomputer kan jammer genoeg niet mee, maar die is in goede handen bij kleine zus Floore, die weliswaar heeft moeten beloven niet aan de spelletjes van grote zus te komen.
En misschien voel ik zo stilaan ook wat angst voor het onbekende en angst om ons ietsje meer te missen dan de stoere vrouw wilt laten uitschijnen en een piepklein beetje angst dat alles zich misschien toch niet zo vanzelf zal oplossen als verwacht. Maar goed, het initiatief is aan haar. Wij zijn er om te luisteren en te handelen als zij de tijd er rijp voor vindt en één ding weet ik wel zeker: Caroline, mams gaat je missen, heel erg. Madrid, there you go!
Getuigenis | Meeuwis, A., De Cocon, jaargang 9, editie 49