Mijn gevecht met anorexia
Ik ben 37 jaar en ik ben hervallen in mijn anorexia. Dit is mijn verhaal over mijn gevecht met mijn eetstoornis.
De eerste keer dat ik anorexia kreeg, was ik 14 jaar. Ik heb me altijd anders gevoeld dan anderen, ook op school. Ik was liever alleen en hield niet van drukte. Daardoor was ik ook niet echt sociaal. Ik dacht toen ook anders dan klasgenoten rond mij. Ik dacht dieper na en voelde me vaak onbegrepen. Toen ik een bril moest beginnen dragen, is het pesten begonnen. Ik heb het ondergaan. Ik probeerde me te verstoppen, maar ze vonden me toch, telkens opnieuw.
Ik had het moeilijk met omgevingsgeluiden, met de manier waarop anderen keken naar mij, met luide muziek, met veel mensen om me heen… Alles was zo vermoeiend. Na school moest ik eerst slapen alvorens ik mijn taken kon doen.
Controle
Doordat het op alle vlakken stroef liep, wilde ik er op een bepaald moment niet meer zijn. Ik was de controle kwijt. De enige controle die ik toen nog had, was hoe ik omging met eten. Ik wilde mezelf straffen, mezelf pijn doen door mezelf geen voedsel meer te gunnen. Het voelde zo goed om die controle te hebben.
Ik voelde me gefaald. De controle was ik kwijt. Behalve over mijn eten.
Op het laatst woog ik op mijn 14 jaar amper 29 kg. Ik kon niets meer, zelfs niet rechtstaan. Mijn haar was uitgevallen en mijn tanden ook.
Een buurvouw heeft me erdoor geholpen. Ze is blijven zeggen hoe lelijk ik was. En op een bepaald moment ben ik onder begeleiding terug beginnen eten.
Hervallen
Nu ben ik beschaamd om te moeten toegeven dat ik onbewust hervallen ben. Ook ditmaal draait het om controle en paniek. Sinds kort kwam ik ook te weten dat ik hoogsensitief ben.
Het is allemaal opnieuw begonnen met een achterstand die we hadden op het werk. Er werd heel veel druk gezet op het team waarin ik werk. We moesten overuren maken om deze achterstand in te halen. Telkens weer kregen we feedback dat ons team niet goed bezig was en dat we nóg meer alles op alles moesten zetten, want de deadline naderde. Die extreme druk heeft het team verdeeld. Er waren een aantal die geen moeite deden en ook geen overuren draaiden, ook hun reguliere taken deden ze niet meer. Een paar collega's en ik hebben toen naast onze gewone taken ook taken van anderen overgenomen.
Over mijn grenzen gaan
Iedereen wist hoe moeilijk ik het had (heb) met ‘neen’ te zeggen of voor mezelf op te komen, en hoe schuldig ik me voelde als ik toch eens op tijd naar huis wilde. Daar werd van geprofiteerd, heb ik achteraf ingezien. Sommige collega's wisten precies op mijn zwakke punten in te spelen. En ik, ik wilde niemand teleurstellen. Ik bleef overuren doen en taken op mij nemen die eigenlijk niet voor mij waren. Maar ik wilde de controle niet kwijt. Ik wilde geen chaos op het werk.
Ook de drukte op het werk maakte het voor mij moeilijk. Al dat gepraat onderling, hoe mensen naar me keken. Hoe ik aanvoel hoe andere mensen zich voelen. Het was zo vermoeiend en ik was over mijn grens gegaan. Maar ik wilde daar niet aan toe geven. Ik was bang dat de anderen me als zwak zouden aanzien.
Vicieuze cirkel
Geleidelijk verdween mijn hongergevoel. Ik voelde mezelf waardeloos, totaal niet nuttig en dik. En we bléven
de feedback krijgen dat ons team niet goed bezig was. Terwijl ik er alles aan deed om het team te laten draaien. Ik voelde me gefaald. Opnieuw was ik de controle kwijt...
Behalve die over mijn eten. Ik zat opnieuw in de vicieuze cirkel van het controleren van mijn eten, mezelf pijn doen, mezelf straffen omdat ik waardeloos en dom ben. Gefaald.
Hoe nu verder
Mijn lichaam dat smeekt om eten, mijn hoofd dat het verbiedt. Als ik toegeef aan mijn honger ben ik zwak en laf. Waarom zou ik een waardeloos iemand zoals mezelf eten willen toelaten? Ik moet honger voelen, om zo mezelf te straffen. Het is een harde strijd en ik heb mensen rondom mij die mij willen helpen.
Maar de anorexia kan het niet toelaten. Anorexia vertrouwt niemand. Anderen willen me dik maken. Zo gaat het in mijn hoofd. En mijn hoofd wil net nóg wat kilo's kwijt tot ik uiteindelijk helemaal niets meer voel. Tot ik er uiteindelijk niet meer ben...
Momenteel weeg ik 37 kg. Ik ben sinds twee maand onder begeleiding bij een diëtiste. Op die manier zou ik opnieuw moeten bijkomen. Ook al gaat het traag en moeizaam, ook al vecht ik elke dag met de anorexia en mezelf, ik ben hoopvol naar de toekomst.
Getuigenis | S. J., De Cocon, jaargang 15, editie 89