Mijn stilte

Mijn stilte, ik schreef er ooit een gedichtje over, zo’n 5 jaar geleden tijdens mijn ‘tinnitus retraining therapie’ en ‘gehoorrevalidatie’. Toen was het nooit stil in mijn hoofd. Ik hoorde een constante tuut zoals een ‘flatline’ op een reanimatietoestel: tuuuuuuuuuuuut … Gek werd ik ervan.

Bijna doof zijn, geen muziek meer kunnen luisteren, niet meer kunnen genieten van de geluiden van de natuur, geen geluiden in huis meer kunnen verdragen … Het was veel om dragen.

De zoektocht naar een diagnose, de schrik om doof te worden en onverwerkt verdriet uit het verleden bezorgden mij een majeure depressie waardoor ik vijf maanden werkonbekwaam was. Ik ging toen veel buiten wandelen, te voet naar de psychiater, te voet naar het revalidatiecentrum … Zo leerde ik de geluiden op straat gaandeweg opnieuw herkennen en weer loslaten.

Voor echte rust ging ik naar het kerkhof, naar de urne van een vriend. Op het bankje naast zijn urne, in de rust en stilte van het kerkhof, met zicht op de omliggende landbouwvlakten, kom ik nog altijd tot rust.

Sinds ik mijn nieuw hoorapparaat heb, hoor ik ook de vogeltjes fluiten. Ik hou ervan om in de lente of op een zomerdag ’s morgens vroeg de huisdeur achter mij dicht te trekken, het frisse ochtendgloren te voelen en de verschillende vogels met elkaar te horen communiceren. Dat kan mij echt gelukkig maken. Dat geeft mij rust.

Ik heb intussen een hele weg afgelegd. Het meest straffe in mijn verhaal vind ik dat ik nu echt weer kan genieten van muziek. Wanneer ik alleen met de auto op weg ben, luister ik graag naar muziek. Mijn voorkeur gaat uit naar Nederlandstalige muziek die ik ken van vroeger, of nieuwe muziek waarvan ik de tekst eerst enkele keren gelezen heb. Dat laatste heb ik pas recent (her) ontdekt.

Een dove vriend heeft me doen beseffen dat slechthorend of doof zijn niet wil zeggen dat je niet van muziek kan genieten. Voor deze nieuwe ontdekking ben ik hem ook dankbaar. Mijn beperking heeft ook zo haar voordelen … bij irritante geluiden of veel lawaai schakel ik mijn hoorapparaat gewoon uit. Dan hoor ik weer … mijn stilte.

Ruth Wuestenberg