Nooit meer hangry door het leven
Dat honger een prikkel is die hoogsensitieve personen moeilijk kunnen filteren, heb ik meerdere keren aan den lijve ondervonden. Als ik vroeger ergens naartoe ging, was het altijd met een volledig overlevingspakket waar koeken het belangrijkste onderdeel van waren.
Mijn grootste zorg was telkens waar en wanneer kunnen we eten? Zo kon ik veel te weinig genieten van het moment en de mooie dingen om mij heen. Alleen al de schrik om honger te krijgen, waar het niet mogelijk was om iets te eten, zorgde ervoor dat ik niet op mijn gemak was.
Op reis in Canada had ik op een bepaald moment zodanig veel honger dat ik echt kon wenen. Ik was volledig overprikkeld en kon alleen maar op de grond gaan zitten. Iets onbegrijpelijk voor de buitenwereld. Het komt over als iemand die zich aanstelt, omdat ze niet onmiddellijk krijgt wat ze wil. Moeilijk uit te leggen wat het dan wél is, maar het voelt als helemaal leeggezogen worden, geen energie meer om vooruit te geraken en mijn gedachten kunnen enkel nog gefocust worden op het feit dat ik honger heb … Ook tijdens een strandwandeling in Nederland kon ik op een bepaald moment niet meer vooruit, ik zakte letterlijk ineen en kon alleen maar snauwen of wenen. Aangenaam gezelschap kon ik mezelf dan niet meer noemen. Er was toen nog maar één prioriteit: ik moet nu eten hebben! In het eerstvolgende winkeltje kochten we energierepen en ik voelde me bij elke hap een beetje meer herboren. Ik kon terug lachen, had weer energie en kon weer genieten van een uitstap waar ik zo naar uitkeek.
Ik voelde me bij elke hap een beetje meer herboren, kon terug lachen, had weer energie en kon weer genieten van een uitstap waar ik zo naar uit keek.
Dit zijn maar twee voorbeelden van de misschien wel honderden. Honger hebben doet mijn functioneren echt bevriezen. Gelukkig heb ik, zoals met vele signalen van hoogsensitiviteit, ook hiermee leren omgaan. Ik voel mezelf en mijn eigen grenzen veel beter aan. Op vaste tijdstippen voldoende eten zorgt ervoor dat ik de dag vrolijk doorkom. Geloof mij, een win-win voor mezelf en mijn omgeving. Ik ga zelden op stap zonder druivensuiker en kan zo momenten van honger overbruggen tot we iets tegenkomen. Ik maakte ondertussen een groepsreis en kan met trots zeggen dat ik daar geen enkele keer ben gehinderd door een hongeraanval.
Ik kan veel beter plaatsen dat ik zeker op tijd zal eten en dat ik de tussentijd kan overbruggen met water en druivensuiker. Ik kan mijn gedachten focussen op iets anders en de prikkel toch filteren. De angst valt weg en ik kan volledig genieten van het moment. Een grote vooruitgang waar niet alleen ikzelf blij mee ben.
Getuigenis | Meersman, C., De Cocon, jaargang 16, editie 94