Oververhit naast de koelkast
Het moment dat onze koelkast het opgeeft komt dichterbij, ‘oef, eindelijk’. Ik heb een licht schuldgevoel want het is niet netjes voor moeder natuur, maar de koelkast, ooit gekocht voor twee, gaat ondertussen al een tijd voor vijf mee. Op een ochtend merken we een grote scheur op in de bodem. Tijd voor een nieuwe.
We hebben goed gewikt en gewogen, bestudeerd en vergeleken en dan is het zover. Op een mooie ochtend, net voor schooltijd, wordt er aan de deur gebeld. Daar zijn ze! Wippend op mijn tenen kijk ik toe hoe ons glimmend nieuw toestel op zijn plaats wordt gezet. Alles staat pas, de stekker gaat in het stopcontact, een krabbel hier en een goede tip daar. De deur valt toe, de kinderen worden aan de schoolpoort gedropt en bij thuiskomst schiet ik als een echte atleet uit de startblokken, poetsdoeken in de aanslag. Als alles blinkt, sta ik met een dwaze lach op mijn gezicht verliefd naar mijn koelkast te staren. Deze heeft een héél grote groentenla. Ik ben fan. Dan valt mijn blik op mijn uitpuilende wasmand - arghl -maar het moet vandaag want morgen ben ik weer werken. Om de een of andere reden is er die dag geen andere optie dan mijn strijkplank op te stellen in de keuken, net naast die koelkast die nu hevig staat te ronken. Dat is normaal. Die moet eventjes hard werken om koud te worden. Dat hoort erbij. Even uitzitten en dan kan straks de inhoud van de andere overgeheveld worden voor ik weg moet.
Stoom aflaten
De koffiezet pruttelt, ik schenk een heerlijk tasje vol en ik ruim nog wat op. Mijn strijkijzer stoomt rustig over de broeken en t-shirts als die ronkende koelkast op mijn zenuwen begint te werken. Vooruit! Omdenken.
Dat is zo meteen wel gedaan. Ik zet de radio eens op. Even gaat het beter, maar dan neemt het geronk weer de overhand. Het wordt harder en harder tot ik de muziek niet meer hoor. Ik krijg het niet uit mijn hoofd. Het zit in de weg. Ik kan niet meer denken.
In de recensies stond ‘Stille koelkast’. Er was maar één persoon die klaagde over het geluid. Hoe lang kan dat nu nog duren? Kom op, positief denken. Yes, I can… maar ik kan het niet. Nog geen kwartier later komt er meer stoom uit mijn oren dan uit mijn strijkijzer. Eén woord, de dam breekt en dan spuw ik vuur. Die koelkast MOET terug. Ik haat die koelkast. Ik zou hem het liefst zelf oppakken en buiten gooien.
Ik had beter moeten weten: mijn strijk laten staan, iets anders doen, de koelkast laten uitrazen in plaats van zelf oververhit te raken.
Het mondt uit in een woordenwisseling met de lieftallige echtgenoot die het vandaag ook even gehad heeft, slaande deuren en een rustpauze in de stilte van de slaapkamer. Ik denk na over hoe het zover is kunnen komen. Ik had beter moeten weten: mijn strijk laten staan, iets anders doen, de koelkast laten uitrazen in plaats van zelf oververhit te raken. Ik ben uitermate moe en droevig.
Mijn lieve schat komt kijken of ik mijn bui overleefd heb. Een voorzichtige zoen en het ding mag terug als het echt niet betert, maar ik moet het wel zelf regelen. Hij gaat werken. Tegen de tijd dat ik weer in de keuken durf is de koelkast stil. Gelukkig bestaan er emoji's voor bloosjes en scheve lachjes. Ik heb iets goed te maken.
Pas daarna kan ik om mezelf lachen. Ik weet weer waarom ik de strijk laat opstapelen en ga rustig in de tuin wat rondscharrelen. Zelfkennis is het begin van alle wijsheid. Soms moet je jezelf testen om te zien of er al iets veranderd is, toch? Ik besluit dat ik een echte optimist ben met een stille koelkast. Nog nooit zo’n stille gehad. Geweldig toch!
Getuigenis | Van Mossevelde, M., De Cocon, jaargang 15, editie 87