Spijt is nergens voor nodig

Op 20 februari 2015 begon mijn leven, op 57 jaar. Na het aanhoren van mijn klaagzang over mijn werk, mijn bazin en mijn ziekte, stak een vriend een foldertje over HSP in mijn handen. HSP, voor mij was het een onbekende afkorting: high sensitive persons of hooggevoelige mensen. 

Het verhaal van mijn leven

Op de tram op weg naar de bibliotheek zat ik al ijverig de korte enquête in te vullen. Ik vulde op bijna alle vragen ja in. In de bibliotheek ging ik direct op mijn doel af: boeken over HSP. Met de boeken spoorde ik met de tram naar huis. Ik nestelde mij in de zetel met een boek. Tot mijn verbazing las ik het verhaal van mijn leven. Een waaier van gevoelens ging door mij heen: verbazing, woede, verdriet, ongeloof. Hoe was het mogelijk dat niemand mij verteld had, dat ik tot de 20% van de bevolking behoorde die HSP is? Moest ik nu pas vernemen dat vele problemen met mijn gezondheid en op werkgebied ontstonden uit het feit dat ik over kwaliteiten beschik die voor mij lasten werden, omdat ik daar niets over wist?
Ik zat over alles na te denken en de puzzelstukjes vielen langzaam in elkaar. Geleidelijk aan voelde ik mij ontspannen en kwam er een golf van opluchting over mij. Die avond lag ik tevreden in bed

Helpende handen

In de eerste fase bekommerde ik mij om mijn gezondheid. De situatie was acuut geworden. Dus, eerst naar mijn huisarts. Hij is een zeer bekwame, maar wat oudere, kalme en levenswijze man. Ik vertelde hem wat ik over mezelf ontdekt had. HSP zei hem niets, maar hij noteerde toch wat ik vertelde. Ik wilde alles laten onderzoeken. Tot mijn geruststelling waren alle resultaten gunstig.
Ik veranderde ook mijn manier van eten. Langzaamaan voelde ik de energie terugkeren. Eén factor speelde ook een grote rol: ik leerde mijn acupuncturist kennen. Op weg naar het bloedonderzoek zag ik een bordje: acupunctuur. Het was mij nog nooit opgevallen, alhoewel ik er reeds veel voorbijgegaan was. Het woord bleef in mijn hoofd hangen. Ik deed wat navraag over haar. Het enige wat ik te horen kreeg was dat er blijkbaar een hoekje af was bij haar. Mijn buurvrouw stelde me gerust. Haar adagio was “bij iedereen is er wel een hoek af. Gewoon een afspraak maken en zien of het klikt.” En of het klikte!

De eerste keer was wel vreemd. De vrouw zag er weinig verwelkomend uit. Ze ging mij voor naar een spreekkamer waar de Chinese accenten overtuigend aanwezig waren. Ik vertelde haar over mijn gezondheidstoestand. Ze noteerde alles heel zorgvuldig. Zonder een woord te zeggen keek ze naar haar notities en bleef er naar staren. Alhoewel ik nogal een spraakwaterval ben, zweeg ik in alle talen. “Ze zal zeggen dat ze me niet kan helpen,” schoot het door mijn hoofd.“Bij mij hoef je alleen je schoenen uit te doen”, was wat ze zei. Op de onderzoekstafel onderging ik alle vreemde oefeningen die ze me liet doen. De naalden die ze in mijn lichaam stak ontlokten me gedempte kreten. Ze heeft reeds een flinke boost aan mijn lichaam gegeven. De pijn bij het prikken is al sterk verminderd.
De volgende dagen sprak ik er met niemand over. Het moest nog bezinken. Mijn computer werd mijn vriend en ik zocht overal naar artikels en sites over HSP. Het stond vast: mijn leven moest opnieuw beginnen. Ik wilde ‘reïncarneren’ in hetzelfde leven, maar nu in een gezonde, zelfbewuste dame die weet wat goed is voor haar.

Op zoek naar lotgenoten

Naast het zoeken naar een oplossing voor mijn fysieke problemen wilde ik ook op zoek gaan naar lotgenoten. Ik dacht na over mijn vriendenkring. Op het eerste zicht vond ik niemand. Vreemd. Ik was toch een behoorlijk sociaal beestje en had vrienden en kennissen van alle leeftijden, sociale klassen, minderheidsgroepen, kleur en geaardheden. Wie waren dan de HSP’s ? Voor mij was dit niet evident. Ik kon het niet zien, ruiken of voelen. Mijn antennes stonden nog niet scherp genoeg.
Bij het surfen op de computer vond ik de site van HSP-Vlaanderen. Ik schreef mij in als lid en leerde ondertussen al verschillende lotgenoten kennen. Ik volgde ook een korte opleiding waarbij de kwaliteiten en de valkuilen van een HSP voorbij kwamen. Opnieuw was de herkenning heel groot. In het najaar volgde ik een cursus zelfcoaching. Een mens kan beter zichzelf grondig leren kennen, ook in alle hoeken.

De loopbaan

Een derde punt in mijn plan van aanpak was mijn loopbaan. Tot nu toe is mijn loopbaan heel hobbelig verlopen. Op het moment dat ik op de arbeidsmarkt kwam, waren de tijden economisch heel moeilijk door de financiële crisis. Ik kwam in een straatje terecht van werken, werkloos, werken, werkloos. Ik vond maar geen vaste job die voor mij geschikt was om voor een langere periode te doen. Ik gaf ook verschillende malen mijn ontslag.
Nu weet ik waarom ik dit deed. Door onvrede toen, maar ook door het feit dat ik niets wist over HSP. Zoals men zegt “de geschiedenis herhaalt zich”. Enkele maanden geleden kreeg ik onverwacht mijn ontslag. Eén ding is zeker, op professioneel gebied moet ik ook aan een nieuw leven beginnen. Nu ken ik echter beter mijn competenties en valkuilen en heb ik een doel in zicht. Spijt over mijn leven heb ik niet, want ik heb tonnen ervaring opgedaan. En zoals Dana Winner zingt “het leven geeft zoveel kansen.