Studeren, stress en streven
Soms zie ik mezelf als de eeuwige student, altijd dorstig naar kennis, maar vooral naar meer inzicht en wijsheid. Alleen: wijsheid verwerf je door struikelen, vallen en weer opstaan, door de schade en schande van foute keuzes.
Veel van die keuzes, hoewel door nobele motieven geïnspireerd, worden vaak misbegrepen en leiden tot teleurstellingen. Maar nu dwaal ik af: de rubriek gaat over de HSP-student: wat drijft hem, wat remt hem en wat brengt hem in de zevende hemel of de diepste hellekrocht? De meesten onder ons zijn wel vertrouwd met de werken van Elaine Aron en weten hierdoor dat de HSP, naast een hoge gevoeligheid en beïnvloedbaarheid, ook vaak behept is met verantwoordelijkheidszin en perfectionisme, de ingrediënten par excellence voor een explosieve cocktail van faalangst en burnout in de examentijd.
Van de dingen die je maar half doet, kom je de andere helft later weer tegen.
Ik verwijs naar de talrijke nachtmerries – vaak jaren na mijn universitaire studies – over nakende examens, om dan badend in het zweet en met bonkend hart wakker te schieten in het besef dat het enkel een boze droom was. Natuurlijk hielp het niet dat mijn vader al vanaf de lagere school elk rapport met een vergrootglas scande en elk puntje minder tegenover de vorige keer becommentarieerde alsof ik de grootste zonde had begaan.
Dagdromer
Over de betere prestaties werd met geen woord gerept. Dat was maar normaal. In het middelbaar onderwijs was ik, ondanks een bovengemiddelde intelligentie, geen briljante student. Ik deed enkel nog moeite voor de vakken waar ik echt in geïnteresseerd was. Ik droomde tijdens de saaie lessen vaak weg naar prettiger oorden, want acht uur per dag moeten stilzitten in klaslokaal was geen aanlokkelijk vooruitzicht.
Een andere beproefde techniek om de tijd te verdrijven was gevatte opmerkingen maken en de clown uithangen. Dat noteerde een kritische onderwijzer op een oud rapport uit het zesde leerjaar. Jong geleerd is oud gedaan, zullen we maar zeggen. Al houd ik mijn commentaar nu meestal voor mezelf, want spreken is zilver en zwijgen is goed. Pas aan de universiteit, na een moeilijke start en aanpassingsperiode, voelde ik me open bloeien en had ik merkwaardig weinig examenstress.
Als een vis in het water
De stof interesseerde me: ik zwom er als een vis in helder water doorheen. Uit het hoofd leren was niet echt mijn forte, maar door veel te lezen, herlezen en verbanden te leggen haalde ik er uiteindelijk veel beter resultaten dan in het HSO. Belangstelling is de motor voor het leren, niet het papier van het diploma op zich. Sindsdien heb ik al wat getuigschriften van cursussen verzameld, maar uiteindelijk betekent dit niets, alleen wat je er praktisch uit geleerd hebt en mee doet, telt.
Het meest ontspannen jaar van mijn officiële studententijd was de 1e licentie, omdat ik de moeilijke horde van de kandidatuur had gehaald, en gearriveerd was, maar ik mij nog niet druk moest maken over mijn thesis. Zonder het fuifbeest uit te hangen, was dat het aangenaamste jaar van mijn leven, als kotstudent met veel vrijheid, tevreden met en over mezelf, met weinig examenstress en vooral zonder kopzorgen en de plichten van een volwassene.
Grijp je kansen
Ik vind het belangrijk om steeds bij te leren. Ik stel mij open voor andere ervaringen en standpunten, om te vermijden dat ik vastroest in oude gewoonten en vertrouwde patronen. We zijn nu eenmaal op deze aarde gedropt om er iets te leren en te doen, om ons te ontwikkelen op de manier die het beste bij ons past. Nooit beschikten we over meer mogelijkheden dan nu, laten we er dus volop gebruik van maken.
Met onze aangeboren nieuwsgierigheid, intelligentie, sensitiviteit en sociaal bewustzijn zijn we gewapend om het geleerde op een zinvolle en constructieve manier in de praktijk om te zetten. Dus: vervang stress door enthousiasme en faalangst door de vreugde van het leren. Leer, ontwikkel jezelf en leef!
Getuigenis | Couturier, C., De Cocon, jaargang 10, editie 60