Vrije tijd, blije tijd
Jarenlang keek ik uit naar mijn pensioen. Vooral toen de werkdruk steeds maar groter werd, verlangde ik intens naar deze periode van rust.
Mooie vooruitzichten
Sommige mensen waarschuwden me voor het beruchte zwarte gat waar ik in terecht zou komen. Waarschijnlijk spiegelden die personen hun eigen angsten op mij. Omdat ik creatief ben, wist ik dat ik mijn tijd heel nuttig en aangenaam zou invullen. Voor mij was de periode die ging komen er vooral een van vrijheid. De druk op mijn schouders en het zware verantwoordelijkheidsgevoel viel weg. Ik kon eindelijk mijn boeien losgooien. Ik zou veel lezen, schrijven, creatief bezig zijn met mozaïek. Niet meer MOETEN, hoe zalig klonk dat.
Maar het allerbelangrijkste vond ik dat ik nu veel meer aandacht zou hebben voor mijn partner. We wilden nog enkele mooie reizen en citytrips maken. Maar ik verlangde vooral naar de extra tijd die we samen zouden doorbrengen. Gewoon ergens een hapje gaan eten, wandelen in het park en de stad, naar rommelmarktjes en toneelvoorstellingen gaan. Kortom, genieten zonder steeds in mijn achterhoofd de gedachte aan mijn werk, de stress die op zondagmiddag al opkwam, denkend aan de vele taken die op maandag moesten uitgevoerd worden.
Echt grote dromen had ik niet. Mijn verlangen was om samen met mijn maatje in goede gezondheid een respectabele leeftijd te bereiken. Geen spectaculaire dingen doen, gewoon bewuster genieten van de alledaagse kleine geneugten van het leven. Maar toen sloeg het noodlot toe. Enkele maanden nadat ik met pensioen was, kwam voor mijn man het vreselijke bericht dat hij kanker had. Onze wereld stortte in, maar we besloten te vechten. Na twee jaar verloor André echter de strijd.
En nu?
Mijn droom om samen oud te worden is als een zeepbel uiteen gespat. Ik voel me leeg. Een deel van mij is met mijn zielsverwant gestorven. De eerste maanden van rouw vulde ik op door heel creatief bezig te zijn. In mijn keuken heb ik verschillende muren opgefrist met mozaïek. Dat was mijn therapie om het zware verlies aan te kunnen. Nu moet ik een ander levensritme zien te vinden.
Op het ogenblik leef ik niet echt, ik overleef. Een toekomst zonder mijn geliefde is moeilijk voor te stellen. Toch heb ik me voorgenomen dat het leven me niet klein zal krijgen. Ik zal vechten om me door deze periode heen te slaan. Ik ben begonnen aan een “bucket list”. Daarop ga ik realiseerbare doelen opschrijven. Ik ga terug een fiets kopen, creatief bezig zijn met mijn kleindochter, enkele citytrips maken.
Ook heb ik nog verschillende projecten in gedachten om thuis te mozaïeken. Iets creëren geeft me ontzettend veel voldoening en energie. Het zal een lange weg worden met vallen en opstaan. Maar ik heb begrepen dat later NU is en dat men niets mag uitstellen.
Getuigenis | Stevens, S; De Cocon, jaargang 6, editie 62