Wegversmalling in mijn hoofd

Ik kan ervan genieten om naar muziek te luisteren, lekker te eten en te drinken, wat rond te wandelen en de frisse buitenlucht op te snuiven, dus leek de uitnodiging van een restaurant in de buurt wel erg aantrekkelijk.

Het sterrenrestaurant had zijn leveranciers uitgenodigd om hapjes en drankjes uit te delen aan een beperkt aantal inschrijvers. Er traden ook enkele bands op. Mijn vrouw en ik keken er erg naar uit. Het regende, dus we konden niet in de tuin zitten, maar daar maalden we niet om. Lekker knabbelen links en lekker drinken rechts: het zou heel fijn worden. Toen we aankwamen was het al gezellig binnen. We wandelden van het ene tafeltje naar het andere. Vers ambachtelijk brood, heerlijke kazen, enkele delicatessen op toast, een populaire gin… We verpoosden bij een glas en gingen zitten waar de bands speelden. Heel leuk.

Man drukt handen tegen oren en schreeuwt

Kortsluiting in mijn hoofd

Plots leek het alsof alle stoppen bij me doorsloegen. Mijn oren weigerden dienst, ik hoorde enkel nog een continue ruis. We besloten terug te keren naar de centrale ruimte, om daar even op adem te komen maar we kwamen in een onverwachte massa mensen terecht, met luid gepraat, lawaai en gelach. Overmand door onmacht begon ik te wenen. Mijn vrouw nam me resoluut bij de arm en trok me naar buiten. Het mocht niet baten, de ruis in mijn oren was zo overweldigend dat ik naar huis moest.

Na twee uur op de sofa begon het te beteren. Ik heb wel eens last van oorsuizen, maar dit was hinder in een overtreffende trap. Zo leerde ik: teveel indrukken na elkaar zijn nefast voor mij. Het is alsof zich dan een wegversmalling voordoet in mijn hoofd en er zich een file vormt. Die moet er eerst rustig doorheen, alvorens ik weer verder kan. Het is geen prettige gewaarwording. Nog minder fijn is het om dit te moeten aanvaarden. Maar als dit de weg is naar een wat uitgebalanceerd leven, dan betaal ik die prijs graag.

Het positieve ervan is dat ik me veel meer kan richten op een ervaring en daar ook intenser van kan van genieten.

Getuigenis | Stevens, S; De Cocon, jaargang 6, editie 62

Terug naar uit De Cocon voor leden