Zelfreflectie
Lara, mijn 11-jarige kleindochter, kwam op bezoek. Eerst gaf ze mij een dikke knuffel, dan sloeg ze haar armen rond opa en keek hem schuldbewust aan: ‘Sorry dat ik je vorige week heb wakker gemaakt’.
Mijn partner voelde zich die dag niet goed en was in de zetel in slaap gevallen. Lara had dat niet gezien en ze wilde hem iets vertellen. Hij schrok wakker en daardoor had ze een enorm schuldgevoel. Nochtans zeiden opa en ik dat het helemaal niet erg was. Ze kon niet weten dat hij sliep. Het verbaasde me dat ze er enkele dagen later nog zo mee zat. Tegelijkertijd waren haar gevoelens zo herkenbaar voor mij.
Ook ik zit lang te piekeren over zaken die voor anderen futiliteiten zijn. Ik vroeg haar of ze op mij boos zou zijn als ík hem per ongeluk had wakker gemaakt. ‘Helemaal niet’, antwoordde ze verbaasd. Daarop gaf ik haar de raad om met diezelfde zachtheid naar zichzelf te kijken. Ze keek me met grote ogen aan en dacht na over zoveel levenswijsheid. Toen knikte ze instemmend. Ze had de boodschap begrepen. ‘Dus je bent helemaal niet boos?’ vroeg ze aan opa. ‘Natuurlijk niet. Hoe zou ik nu kwaad kunnen zijn op zo’n lieve meid?’ antwoordde hij.
Zelfverwijt
Voor mezelf ben ik ook te streng. In mijn woorden en handelingen streef ik perfectie na. Wanneer ik nog maar denk dat ik iets fout heb gedaan, blijf ik met een schuldgevoel achter. Door een gebrek aan zelfvertrouwen voel ik dan zoveel zelfverwijt.
Ook zij legt de lat voor zichzelf heel hoog. Te hoog. Ze is streng voor zichzelf en mild voor anderen.
Tijdens creatieve uurtjes zitten Lara en ik knutselend aan mijn keukentafel. Zachte muziek speelt op de achtergrond. Terwijl we mooie herinneringen maken, luister ik naar wat haar zoal bezighoudt. Ze heeft veel vertrouwen in mijn discretie en goede raad, waardoor ze haar zielenroerselen met mij kan delen. Vanuit mijn eigen ervaringen probeer ik haar raad te geven.
Spiegel
Op zo’n momenten voel ik empathie en een enorme verbinding met haar. Ook zij legt voor zichzelf de lat heel hoog. Te hoog. Ze is streng voor zichzelf en mild voor anderen. In de veilige omgeving van mijn warme, knusse keuken en het begrijpend, luisterend oor van oma, kan ze over haar gevoelens praten. Voor mij is dit ook een leerschool. Zij leert van mij en ik van haar. Door haar goede raad te geven, doe ik aan zelfreflectie.
Tijdens die gesprekken tussen oma en kleindochter, leren we beiden over elkaar en onszelf.
Deze mooie momenten zullen we altijd koesteren.
Getuigenis | Van Mossevelde, M., De Cocon, jaargang 17, editie 99