Zwijgen voor de lieve vrede

In 2007 zorgde de financiële noodzaak binnen mijn gezin ervoor, dat ik mijn job als voltijdse mama, voor even moest onderbreken om terug buitenshuis aan de slag te gaan. En omdat een job in de modebranche altijd een droom van mij was geweest, besloot ik mijn kans te wagen. Ik stuurde een aantal sollicitatiebrieven naar enkele modewinkels, bij ons in de buurt. Volledig buiten mijn verwachtingen om, ging ik twee weken later al meteen aan de slag.

Al tijdens de eerste werkweek werd mijn enthousiasme getemperd, door het plotse ontslag van twee tijdelijke collega’s. Er waren duidelijk drie kampen! De collega’s met een vast contract en vast uurrooster en de tijdelijken, waartoe ook ikzelf behoorde, met steeds wisselende uurroosters, onder supervisie van de shopverantwoordelijke, die van de nieuwe mensen uiterste flexibiliteit verwachtte op alle gebied! Daardoor had ik gedurende de eerste zes maanden, constant nieuwe collega’s, nieuwe werkuren, een wisselend weekschema, veel overuren en wisselende locaties om te werken.

In de spagaat voor mijn droombaan

Gedreven door mijn passie voor mode, nam ik dat er allemaal maar bij, want ik had mezelf voorgenomen, dat dit keer niets mij van mijn job zou kunnen doen afstappen, daarvoor deed ik het te graag! Om even aan de ongezonde werksfeer te ontsnappen en om de negatieve stress kwijt te geraken, bood ik mezelf altijd spontaan aan als er afwezige collega’s moesten worden vervangen in de talrijke andere filialen van de modeketen waar ik voor werkte. Ik werd al gauw ook het luisterend oor, voor de collega’s, die merkten dat ik niet bang was om als scheidsrechter onpartijdig te bemiddelen als het weer eens tot hoogoplopende discussies kwam tussen de verschillende kampen. Waardoor ik nog meer werkte, steeds meer uren deed, op zeer verschillende dagen, vaak ver van de woonplaats en het erop leek of ik voltijds in dienst was!

Na ongeveer een jaar, kwam er dan een plek vrij in het filiaal dichtbij huis. Ik stelde mij direct kandidaat. Het was mij uiteindelijk tijdens mijn sollicitatie ook beloofd. Maar mijn verzoek werd geweigerd. Omdat ik volgens onze shopmanager de sfeer positief had weten te beïnvloeden, door mijn werkijver, maar vooral door mijn gave om steeds kalm te blijven en te bemiddelen voor collega’s, als er zich problemen voordeden en dat ik op basis daarvan niet meer kon gemist worden in het filiaal! Ik vond dit zo onrechtvaardig !! Maar ik deed mijn job graag en als ik volhield had ik binnen enkele maanden een vast contract op zak en de ervaring had mij geleerd, dat je dan meer doorgroeikansen kreeg op alle gebied. Dus alles zou op termijn wel goed komen, ik moest gewoon nog even geduld opbrengen.

Van last naar kracht

Maar ik werd ziek. Allerlei onverklaarbare klachten, die mij nu eens een paar dagen, dan weer enkele weken aan mijn bed gekluisterd hielden. Tot ik na twee jaar totaal opgebrand voor onbepaalde tijd moest thuisblijven. En na een tweetal maanden, zonder verwittiging dan ook gewoon totaal onverwacht mijn ontslag kreeg. Toen ging voor het eerst in mijn leven voor mij het licht uit.... Wat tot voor enkele maanden, na een voor mij zeer ingrijpende periode uit mijn leven vrijwel ondenkbaar was, heb ik nu aanvaard dat ik gewoon anders ben. Dat de schuld voor mijn ontslag echt niet alleen bij mezelf lag. Ik heb uit die situatie geleerd dat als je je te veel inlaat met problemen van anderen, dan deel van het probleem wordt. Een moeilijke oefening voor iemand met HSP!

Maar ik heb daaruit een mooie levensles getrokken: zorgt HSP op het werk voor problemen of ontslag, probeer het dan te zien als een mogelijkheid voor een carrière switch, een opstap naar een gelukkiger leven!

Katia